سلام که اسم خودشه
نمایش پست‌ها با برچسب شنا. نمایش همه پست‌ها
نمایش پست‌ها با برچسب شنا. نمایش همه پست‌ها
۱۳۸۸-۰۶-۰۶
شنا براي درمان بيماري ها:
مزيت ديگري که شنا نسبت به ساير ورزش ها دارد اين است که شدت کمي دارد. بنابراين براي آنها که مشکلات مفصلي دارند يا دچار پوکي استخوان هستند نيز مفيد است. در آخر بايد بگويم که اگر شما ورزشهايي مي کنيد که روي مفصل هايتان شدت زيادي وارد مي آيد مثل تنيس يا دو، شنا مي تواند براي بدنتان مثل مرهم عمل کند و اين فشار روي مفصل هايتان را کاهش دهد.
اگر تا به حال براي خوش ترکيب ماندن روي تردميل مي دويديد، يکبار هم شنا را امتحان کنيد. شنا ورزشي است که بايد براي يادگيري آن زمان بگذاريد، اما نتايج آنرا خيلي خوب مشاهده خواهيد کرد و بعد از اين اقدامتان کاملاً راضي خواهيد بود.
شیرجه
تاریخچه شیرجه
تصویری از یک سکوی شیرجه.
یک ورزشکار در حال شیرجه رفتن.
مورخان براین باورند که تاریخ مسابقات شیرجه به کشور یونان باستان باز می‌گردد ولی تنها اطلاعی که در این باره وجود دارد مربوط به نقوش مقبره‌ای در شهر ناپال درکشور ایتالیا می‌باشد که قدمت آن به ۲۵۰۰ سال می‌رسد. در روی سقف این مقبره تصویر مردی مشاهده می‌شود که در حال شیرجه زدن از روی سکوی مرتفعی می‌باشد که احتمالا باید صخره یا پرتگاهی باشد. پیشگامان ورزش شیرجه افرادی بودند که با پرش از روی صخره‌ها و پرتگاهها به درون آبهای دریای آکاپولکو به شهرت رسیدند.
سپس در قرن ۱۷ هنگامی که ژیمناست های آلمانی و سوئدی برای ایمنی بیشتر حرکات نمایشی خود را در سواحل دریا انجام می‌دادند و عده کثیری را برای تماشا به ساحل می‌کشاندند، آهسته آهسته این رشته ورزشی تکمیل شد. نهایتا تمرینات ژیمناستیک آنان به یک رشته ورزشی تبدیل شد که به آن شیرجه آزاد گفته می‌شود. واژه‌ای که حتی پس از ورود این رشته به مسابقات المپیک سنت لویس آمریکا در سال ۱۹۰۴ به صورت شیرجه و شنا در زیر آب همچنان به آن اطلاق گردید.
در انگلستان در قرن ۱۷ ابتدا مسابقات شیرجه ساده برای در برکه‌ها و رودخانه‌ها وبندرها واز روی رودخانه‌ها وپل‌ها وصخره‌ها انجام می‌شد. در سال ۱۸۸۹مسابقات شیرجه ساده برای اولین بار در اسکاتلند برگزار شد که ارتفاع سکوی شیرجه ۲متر بود. درسال ۱۸۹۵ جامعه غریق انگلستان اولین مسابقات شیرجه ساده را در لندن ترتیب داد که ارتفاع سکوی پرش در این مسابقات ۵ مترو ۱۰ متر بود و در سال ۱۹۰۸ شیرجه به عنوان یک ورزش حرفه‌ای وارد المپیک شد و دارای زیبایی و فرم و حرکات و امتیاز بندی شد.
بعد المپیک ۱۹۲۴ پاریس مسابقات شیرجه به صورت مدرن برگذار گردید. در سال ۱۹۲۹ سیستم تقسیم بندی شیرجه‌ها با توجه به حالت شروع از روی سکو یا تخته حالت رو به آب یا پشت آب یا مسیر چرخش در هوا به طرف جلو یا عقب معکوس یا تو چرخش‌های حول محور عرضی یا طولی به شش گروه یا خانواده تقسیم شدند.
تا در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن که نحوه شماره گذاری به صورت فعلی برای شیرجه‌ها ایجاد شد و تا قبل از آن شیرجه‌ها به ترتیب شماره از یک تا ۵۶ شماره گذاری شده بود. کشور بریتانیا که جزء کشورهایی است که مدت ۷۸ سال پیشگام شیرجه انفرادی بوده‌است می‌تواند همچنان به عنوان معرفی کننده رشته شیرجه جدید از سایر کشورها پیشی گیرد.
تا ساال ۱۹۹۶ آتلانتا شیرجه از تخته فنری ۳ متر و سکوی ۱۰ متر همچنان اجرا می‌شد با این تفاوت که در مدل جدید یک تیم ۲ نفره همزمان و در یک ارتفاع یا تخته ۳ متر یا سکوی ۱۰ متر به صورت همزمان شیرجه می‌روند و هماهنگی و نظم حرکات آنها توسط داوران سنجیده می‌شود این رشته از شیرجه بنام شیرجه‌های هماهنگ نامیده می‌شود.
تاریخچه شیرجه در ایران
بدون تردید هیچ شیرجه رونده‌ای در ایران یاد و خاطره دایو 10 متر استخر قهرمانی شهید شیرودی یا امجدیه سابق را از یاد نبرده است.
این دایو در سال 1319 یعنی در زمان جنگ جهانی دوم در تهران ساخته شد و تا 64 سال بدون استراحت و خستگی مانند کوهی استوار در خدمت قهرمان پروری در رشته شیرجه در ایران بود. چه قهرمانانی که در تاریخ شیرجه ایران مدال آور قهرمانی بودند و چه بچه‌های کوچکی که آرزو داشتند روزی ازبالای این دایو زیبا و سربلند شیرجهه بزنند. ابهت و اقتدار این پدر بزرگ شیرجه که سایه آن نیمی از قهرمانی رامی پوشاند و اصولا به نام سمبل باشگاه امجدیه معروف بود به یاد دارند.
درسال 1951 در اولین دوره بازیهای آسیایی دهلی، دوشیرجه رو افتخار آفرین ایرانی به نام تقی عسگری و منوچهر خموش در این سابقات شرکت کردند که آقای تقی عسگری درعین ناباوری مسئولان ورزش کشور دو مدال نقره در رشته تخته و سکو و برنز در رشته تخته و آقای منوچهر خموش توانست دررشته سکو مقام چهارم را بدست بیاورد. که شروع شیرجه و تمامی تمرینات این ورزشکاران از همین دایو امجدیه انجام می‌شد.
هفت سال بعد در بازیهای آسیایی 1958 توکیو نیز دو شیرجه رونده از ایران با نامهای منوچهر فصیحی و حسن اعظمی صاحب مدال برنز این مسابقات شدند که آقای منوچهر فصیحی در رشته تخته و آقای حسن اعظمی در رشته سکو به این مدالها دست یافتند. همچنین آقای محمود پاکیزه تن برنده مدال طلای بین المللی مسابقات جام اکو در کشور ترکیه و مسابقات مجارستان و رومانی در خاطرات خود نقل می‌کند که 20 سال تمرین در شرایط مختلف جوی حتی در پاییز در استخر قهرمانی و دایو قهرمانی را هرگز فراموش نخواهد کرد.
در سال 1973 در مسابقات ارتشهای جهان که در تهران برگزار شد آقای یدالله باشی مقام اول این مسایقات را بدست آورد.
لازم به ذکر است که تا سال 1353 که استادیوم آزادی افتتاح شد غیر از استخر قهرمانی استخر دیگری وجود نداشت که دایو ده مترداشته باشد.
به هر حال به علت تعمیرات اساسی استخر و مشکلات مربوط به آن این دایو در تاریخ 6/اردیبهشت/1383 در ساعت 9:10 شب بعد از دو هفته تلاش و تخریب بلدوزر سقوط کرد و خاطرات 64 سال افتخار آفرینی را با خود فرود آورد.
قوانین
بطور کلی در تمام مسابقات رسمی شیرجه قوانینی از طرف فینــا به اجرا در می آید که بخشی از آنها را در اختیار شما قرار مــی دهیم. تخته‌ها و سکوهای پرش و نیز تمامی تجهیزات شیرجه بایستــی بر اساس قوانین فینا بوده و نود روز قبل از مسابقات توسط یکی از نمایندگان فینا و یکی از اعضای کمیته فنی شیرجه(Technical Diving Committee) تایید گردد.
تجهیزات شیرجه در روز مسابقه و زمانیکه هیچ مسابقه‌ای در همان استخر برگزار نمی‌شود باید در دسترس کلیه ورزشکاران قرار داشتـــه باشد تا آنها بتوانند تمرین کنند و آمادگی لازم را با آن وسایل بدست آورند، البته باید در زمانی باشد که در آن استخر مسابقه نهایی شنا یا واترپلو یا توزیع مدال نباشد.
در مسابقات مقدماتی تعیین نوبت شیرجه روندگان بوسیله قرعه کشی انجام می‌شود. در مسابقات نیمه نهایی(semi-finals)شیرجه روندگان به همان ترتیب مقدماتی شیرجه خواهند رفت. درمسابقات نهایی به شرطی که سیستم تورنمنت(T.S) نباشد شیرجه رونــدگان برعکس مقامهایی که در نیمه نهایی بدست آورده‌اند شیرجه خواهندرفت ولی اگر سیستم تورنمنت باشد شیرجه روندگان باید در تمامی جلسات باقی مانده رقابت براساس معکوس ترتیب امتیازات کلــی کسب شده در پایان مسابقات مقدماتی به رقابت بپردازند، در حالیکه امتیازات دو شیرجه رو مساوی باشد نوبت آنها به وسیله قرعه کشی تعیین خواهد شد.
شیرجه روندگان جوانتر از گروه سنی (۱۴و ۱۵ سال) اجازه ندارند در مسابقات المپیک، قهرمانی جهان و کاپ جهانی شرکت کنند. (این گروه سنی شیرجه روندگان، جوانانی را شامل می‌شود که در روز ۳۱ دسامبر سال برگزاری مسابقات سن آنها کمتر از ۱۴ سال باشد.)
نحوه برگزاری مسابقات
برای انجام یک مسابقه مربیان و شیرجه روندگان باید با تعـــداد شیرجه و با توجه به اینکه شیرجه از تخته یک متر، تخته سه متر و یا از سکو و از چه ارتفاعی انجام می‌شود آگاه باشند.
درسال ۱۹۲۸ درمسابقات شیرجه المپیک آمستردام هلند قوانینی وضع شدکه شیرجه‌ها به حالت اجباری و اختیاری درآمد و شیرجه‌های اجباری بعد از هر المپیک انتخاب می‌شد.در این مسابقات شیرجه‌ها براساس مسیر چرخش در هوا به طرف جلو یا عقب، معکوس یا از تو و چرخشـهای دورانی یا حول محور طولی ونوع شروع آنها رو به آب و پشت به آب و بالا نس، به شش خانواده تقسیم شدند.
در سال ۱۹۵۶ در مسابقات المپیک ملبورن استرالیا نحوه شماره گذاری برای شیرجه‌ها به صورتی که اکنون در اختیار ماست شکل گرفت و تا قبل از آن شیرجه‌ها از شماره یک تا پنجاه و شش شماره گذاری شده بود و تمام شیرجه‌هایی که برای مثال از تخته سه متر اجرا می‌شد همگی اختیاری بود و شیرجه‌های پایه و اصلی به ندرت در مسابقات دیده می‌شد و شیرجه روندگان بیشتر تمایل به اجرای حرکات سنگین داشتند و کمتر به اجرای یک شیرجه ساده با مهارت و زیبایی بیشتر اهمیت می‌دادند. تا مقــررات شیرجه تکامل یافت و شش خانواده با محدودیت ضریب در مسابقات گنجانده شدند.
خطرات شیرجه
ورزشکاران رشته شیرجه چه از ارتفاع بلند شیرجه روند و چه از ارتفاع کوتاه جزء شجاعترین و هنرمندترین ورزشکاران به حساب می‌آیند و هماهنگی عصب و عضله زیادی را نیاز دارند چرا که جهش آنان از سکوی ۱۰ متری انرژی کافی برای رسیدن به سرعت ۵۵ مایل در ساعت را در لحظه برخورد با سطح آب را فراهم می‌کند.
سرعتی که اگر در هنگام برخورد با آب فرد دچار اشتباه شود و یا کاملا عمود نباشد بسیار خطرناک خواهد بود بطور مثال در مسابقات ۱۹۸۸ المپیک سئول مشاهده گردید هنگامی گرگ لگانیس قهرمان آمریکایی و ستاره مسابقات در حین اجرای حرکات ۵/۲ فرنگی زاویه از تخته سه متر به تخته برخورد نمود وآب استخر را غرق خون کرد. خوشبختانه جراهت وی با چند بخیه بهبود یافت ووی به مسابقات ادامه داد و قهرمان این مسابقات شد. مثال دیگر آنکه دیمیتری سائوتین قهرمان روسی در المپیک گذشته ومسابقات جهانی در همین المپیک ۲۰۰۴ آتن در مسابقات شیرجه هماهنگ از تخته سه متر با تخته برخورد کرد وباعث شد تیم روسیه از مقام اول به مقام یکی مانده به آخر تغییر مکان دهد که باعث حیرت همگان در این رشته شد. به هر حال در المپیک ۲۰۰۴آتن نیز مسابقات به همین شکل برگزارگرید و با توجه به اینکه ۳۰مدال در این رشته‌ها توزیع می‌شد اکثر کشورهای صاحب نام شیرجه مثل: چین، آمریکا وروسیه کوشیدند تا با برنامه ریزی صحیح در این مسابقات مدال بیاورند.
خطراتی که ممکن است در هنگام شیرجه رفتن پیش آید:
۱.ورود بد به آب: معمولا آسیب‌های که در اثر برخورد ناشیانه با آب پیش می‌آیدجدی وخطر ناک نیست و ممکن است چند لحظه سوزش در بدن ایجاد شود ولی در مدت کوتاهی بر طرف می‌شود. اگر پاها هنگام ورود به آب بیش از حد برگردد ویا زود تر از زمان لازم شیرجه رو بدنش را بطف بالا قوس دهد یعنی قبل از اینکه بدنش کاملا در آب فرو رودبطف سطح آب بیاید ممکن است ضربه شدیدی به مهره کمرش وارد شود.
لحظه اصابت سر چلسی ديويس ورزشکار آمريکايی، در جريان جام جهانی ورزشهای آبی در ماه ژوئيه که منجر به شکستگی سرش شد.
۲.برخورد به تخته یا سکوی پرش: به طور کلی صدماتی که در اثر برخورد با تخته یا سکوی پرش پیش می‌آید، به ناحیه سر محدود می‌شود واین مسئله اغلب شامل شیرجه‌های گروه مهتاب (تو) وفرنگی می‌با شد که به علت خطای جدا شدن از سکو یا تخته پرش پیش می‌آید وگاهی بسیار جدی می‌باشد اما به ندرت اتفاق می‌افتد، در حال جراهت وارده بر سررا باید جدی گرفت و درصدد معالجه پزشکی برآمد.
۳. فشار وارده به گوشها: افرادی که به زکام یا ناراحتی‌های گوش یا سرما خوردگی مبتلا هستند نباید به عمق سه متری آب بروند چون ممکن است که گوش داخلی دچار عفونت شده یا پرده صماخ گوش پاره شود. فشار آب همراه با عمق آب افزایش می‌یابد به طوری که سرعت افزایش آن برای هر فوت (۳٪متر) حرکت به طرف پایین می‌باشد.
۴.برخورد به کف استخر با عمق کم آب ویا اشیاء زیر آب: بزرگترین خطری که افراد را در زمان شیرجه رفتن تهدید می‌کند این است که از ناحیه سر با کف استخر یا اشیاء زیر آب در محل‌هایی که شناخته شده نمی‌باشند، برخورد نماید. این مسئله در بسیاری موارد موجب فلج نسبی به علت آسیب دیدگی نخاع ودر موارد شدید منجر به مرگ خواهد شد. البته چنین اتفاقی به ندرت برای شیرجه روندگان در مسابقات پیش می‌آید زیرا عمق آب با قوانین ومقررات رسمی مطابقت دارد.
عواملی که عمق این آب را تعیین می‌کند ومی‌توان آن را مورد بررسی قرار داد عبارتند از:
۱.قد شیرجه رونده: برای جلو گیری از صدمات نباید هیچ گونه شیرجه‌ای بطور عمودی (حتی در مورد لبه استخر) اجرا گرددکه عمق آن کمتر از قد شیرجه رو در حالت کشیده یعنی بازوها در بالا ی سر قرار داشته باشد. زمانی که بدن به طرف کف استخر حرکت می‌کند ودر آب غوطه ور می‌شود، با نیروی پر تاب آب به طرف سطح مواجه می‌شود ونیروی حرکتی زیادی برای رفتن بیشتر به عمق آب نیازمند خواهد بود.
۲.فاصله افت: اگر ارتفاع مشخص ومعینی را در نظر بگیریم، همه شیرجه روندگان بدون توجه به وزن بدنشان با یک سرعت وارد آب خواهند شد. شتاب زمان ورود به آب فقط به فاصله افت بستگی دارد. از انجا که نیروی حرکتی فر آیند حجم وشتاب بدن در زمان ورود به آب است شیرجه رفتن از ارتفاع زیاد نیز شتاب لحظه ورود به آب را افزایش داده وآب برای خنثی نمودن نیروی حرکتی زیاد به عمق بیشتری نیازمند خواهد بود.
۳.زاویه ورود وعمق آب: زمانی که از لبه استخر یا سکوهای پرش کم ارتفاع به درون آب شیرجه زده می‌شود می‌توان از هر زاویه‌ای از زاویه نزدیک به خط عمود گرفته تا زاویه نزدیک به خط افق وارد آب شد.وظیفه شیرجه رونده این است که قبل از هر اقدامی در جهت شیرجه رفتن به درون آب عمق آب را برسی کند. پرش به طور عمودی با پا به درون آب سریعترین روش رسیدن به کف استخر است واین کار بهترین امتحان برای سنجش عمق آب می‌باشد.اگر عمق آب کم بود و امکان ورود عمودی به آب وجود نداشته باشد باید زاویه ورود به اب را متناسب با عمق آن تغییر داد.
اگر شیرجه رونده‌ای با زاویه ۶۰ درجه نسبت به عمق آب شیرجه برود عمق آب باید ۵ فوت ۷ اینچ (۷۰/۱متر) باشد واگر با زاویه ۳۰ درجه وارد آب شود به عمق ۴ فوت (۲۰/۱ متر)نیاز می‌باشد واگر با زاویه ۱۵ درجه شیرجه برود عمق ۲ فوت(۶۰/۱ متر) نیاز می‌باشد.
تصویری از یک سکوی شیرجه.
یک ورزشکار در حال شیرجه رفتن.
مورخان براین باورند که تاریخ مسابقات شیرجه به کشور یونان باستان باز می‌گردد ولی تنها اطلاعی که در این باره وجود دارد مربوط به نقوش مقبره‌ای در شهر ناپال درکشور ایتالیا می‌باشد که قدمت آن به ۲۵۰۰ سال می‌رسد. در روی سقف این مقبره تصویر مردی مشاهده می‌شود که در حال شیرجه زدن از روی سکوی مرتفعی می‌باشد که احتمالا باید صخره یا پرتگاهی باشد. پیشگامان ورزش شیرجه افرادی بودند که با پرش از روی صخره‌ها و پرتگاهها به درون آبهای دریای آکاپولکو به شهرت رسیدند.
سپس در قرن ۱۷ هنگامی که ژیمناست های آلمانی و سوئدی برای ایمنی بیشتر حرکات نمایشی خود را در سواحل دریا انجام می‌دادند و عده کثیری را برای تماشا به ساحل می‌کشاندند، آهسته آهسته این رشته ورزشی تکمیل شد. نهایتا تمرینات ژیمناستیک آنان به یک رشته ورزشی تبدیل شد که به آن شیرجه آزاد گفته می‌شود. واژه‌ای که حتی پس از ورود این رشته به مسابقات المپیک سنت لویس آمریکا در سال ۱۹۰۴ به صورت شیرجه و شنا در زیر آب همچنان به آن اطلاق گردید.
در انگلستان در قرن ۱۷ ابتدا مسابقات شیرجه ساده برای در برکه‌ها و رودخانه‌ها وبندرها واز روی رودخانه‌ها وپل‌ها وصخره‌ها انجام می‌شد. در سال ۱۸۸۹مسابقات شیرجه ساده برای اولین بار در اسکاتلند برگزار شد که ارتفاع سکوی شیرجه ۲متر بود. درسال ۱۸۹۵ جامعه غریق انگلستان اولین مسابقات شیرجه ساده را در لندن ترتیب داد که ارتفاع سکوی پرش در این مسابقات ۵ مترو ۱۰ متر بود و در سال ۱۹۰۸ شیرجه به عنوان یک ورزش حرفه‌ای وارد المپیک شد و دارای زیبایی و فرم و حرکات و امتیاز بندی شد.
بعد المپیک ۱۹۲۴ پاریس مسابقات شیرجه به صورت مدرن برگذار گردید. در سال ۱۹۲۹ سیستم تقسیم بندی شیرجه‌ها با توجه به حالت شروع از روی سکو یا تخته حالت رو به آب یا پشت آب یا مسیر چرخش در هوا به طرف جلو یا عقب معکوس یا تو چرخش‌های حول محور عرضی یا طولی به شش گروه یا خانواده تقسیم شدند.
تا در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن که نحوه شماره گذاری به صورت فعلی برای شیرجه‌ها ایجاد شد و تا قبل از آن شیرجه‌ها به ترتیب شماره از یک تا ۵۶ شماره گذاری شده بود. کشور بریتانیا که جزء کشورهایی است که مدت ۷۸ سال پیشگام شیرجه انفرادی بوده‌است می‌تواند همچنان به عنوان معرفی کننده رشته شیرجه جدید از سایر کشورها پیشی گیرد.
تا ساال ۱۹۹۶ آتلانتا شیرجه از تخته فنری ۳ متر و سکوی ۱۰ متر همچنان اجرا می‌شد با این تفاوت که در مدل جدید یک تیم ۲ نفره همزمان و در یک ارتفاع یا تخته ۳ متر یا سکوی ۱۰ متر به صورت همزمان شیرجه می‌روند و هماهنگی و نظم حرکات آنها توسط داوران سنجیده می‌شود این رشته از شیرجه بنام شیرجه‌های هماهنگ نامیده می‌شود.
تاریخچه شیرجه در ایران
بدون تردید هیچ شیرجه رونده‌ای در ایران یاد و خاطره دایو 10 متر استخر قهرمانی شهید شیرودی یا امجدیه سابق را از یاد نبرده است.
این دایو در سال 1319 یعنی در زمان جنگ جهانی دوم در تهران ساخته شد و تا 64 سال بدون استراحت و خستگی مانند کوهی استوار در خدمت قهرمان پروری در رشته شیرجه در ایران بود. چه قهرمانانی که در تاریخ شیرجه ایران مدال آور قهرمانی بودند و چه بچه‌های کوچکی که آرزو داشتند روزی ازبالای این دایو زیبا و سربلند شیرجهه بزنند. ابهت و اقتدار این پدر بزرگ شیرجه که سایه آن نیمی از قهرمانی رامی پوشاند و اصولا به نام سمبل باشگاه امجدیه معروف بود به یاد دارند.
درسال 1951 در اولین دوره بازیهای آسیایی دهلی، دوشیرجه رو افتخار آفرین ایرانی به نام تقی عسگری و منوچهر خموش در این سابقات شرکت کردند که آقای تقی عسگری درعین ناباوری مسئولان ورزش کشور دو مدال نقره در رشته تخته و سکو و برنز در رشته تخته و آقای منوچهر خموش توانست دررشته سکو مقام چهارم را بدست بیاورد. که شروع شیرجه و تمامی تمرینات این ورزشکاران از همین دایو امجدیه انجام می‌شد.
هفت سال بعد در بازیهای آسیایی 1958 توکیو نیز دو شیرجه رونده از ایران با نامهای منوچهر فصیحی و حسن اعظمی صاحب مدال برنز این مسابقات شدند که آقای منوچهر فصیحی در رشته تخته و آقای حسن اعظمی در رشته سکو به این مدالها دست یافتند. همچنین آقای محمود پاکیزه تن برنده مدال طلای بین المللی مسابقات جام اکو در کشور ترکیه و مسابقات مجارستان و رومانی در خاطرات خود نقل می‌کند که 20 سال تمرین در شرایط مختلف جوی حتی در پاییز در استخر قهرمانی و دایو قهرمانی را هرگز فراموش نخواهد کرد.
در سال 1973 در مسابقات ارتشهای جهان که در تهران برگزار شد آقای یدالله باشی مقام اول این مسایقات را بدست آورد.
لازم به ذکر است که تا سال 1353 که استادیوم آزادی افتتاح شد غیر از استخر قهرمانی استخر دیگری وجود نداشت که دایو ده مترداشته باشد.
به هر حال به علت تعمیرات اساسی استخر و مشکلات مربوط به آن این دایو در تاریخ 6/اردیبهشت/1383 در ساعت 9:10 شب بعد از دو هفته تلاش و تخریب بلدوزر سقوط کرد و خاطرات 64 سال افتخار آفرینی را با خود فرود آورد.
قوانین
بطور کلی در تمام مسابقات رسمی شیرجه قوانینی از طرف فینــا به اجرا در می آید که بخشی از آنها را در اختیار شما قرار مــی دهیم. تخته‌ها و سکوهای پرش و نیز تمامی تجهیزات شیرجه بایستــی بر اساس قوانین فینا بوده و نود روز قبل از مسابقات توسط یکی از نمایندگان فینا و یکی از اعضای کمیته فنی شیرجه(Technical Diving Committee) تایید گردد.
تجهیزات شیرجه در روز مسابقه و زمانیکه هیچ مسابقه‌ای در همان استخر برگزار نمی‌شود باید در دسترس کلیه ورزشکاران قرار داشتـــه باشد تا آنها بتوانند تمرین کنند و آمادگی لازم را با آن وسایل بدست آورند، البته باید در زمانی باشد که در آن استخر مسابقه نهایی شنا یا واترپلو یا توزیع مدال نباشد.
در مسابقات مقدماتی تعیین نوبت شیرجه روندگان بوسیله قرعه کشی انجام می‌شود. در مسابقات نیمه نهایی(semi-finals)شیرجه روندگان به همان ترتیب مقدماتی شیرجه خواهند رفت. درمسابقات نهایی به شرطی که سیستم تورنمنت(T.S) نباشد شیرجه رونــدگان برعکس مقامهایی که در نیمه نهایی بدست آورده‌اند شیرجه خواهندرفت ولی اگر سیستم تورنمنت باشد شیرجه روندگان باید در تمامی جلسات باقی مانده رقابت براساس معکوس ترتیب امتیازات کلــی کسب شده در پایان مسابقات مقدماتی به رقابت بپردازند، در حالیکه امتیازات دو شیرجه رو مساوی باشد نوبت آنها به وسیله قرعه کشی تعیین خواهد شد.
شیرجه روندگان جوانتر از گروه سنی (۱۴و ۱۵ سال) اجازه ندارند در مسابقات المپیک، قهرمانی جهان و کاپ جهانی شرکت کنند. (این گروه سنی شیرجه روندگان، جوانانی را شامل می‌شود که در روز ۳۱ دسامبر سال برگزاری مسابقات سن آنها کمتر از ۱۴ سال باشد.)
نحوه برگزاری مسابقات
برای انجام یک مسابقه مربیان و شیرجه روندگان باید با تعـــداد شیرجه و با توجه به اینکه شیرجه از تخته یک متر، تخته سه متر و یا از سکو و از چه ارتفاعی انجام می‌شود آگاه باشند.
درسال ۱۹۲۸ درمسابقات شیرجه المپیک آمستردام هلند قوانینی وضع شدکه شیرجه‌ها به حالت اجباری و اختیاری درآمد و شیرجه‌های اجباری بعد از هر المپیک انتخاب می‌شد.در این مسابقات شیرجه‌ها براساس مسیر چرخش در هوا به طرف جلو یا عقب، معکوس یا از تو و چرخشـهای دورانی یا حول محور طولی ونوع شروع آنها رو به آب و پشت به آب و بالا نس، به شش خانواده تقسیم شدند.
در سال ۱۹۵۶ در مسابقات المپیک ملبورن استرالیا نحوه شماره گذاری برای شیرجه‌ها به صورتی که اکنون در اختیار ماست شکل گرفت و تا قبل از آن شیرجه‌ها از شماره یک تا پنجاه و شش شماره گذاری شده بود و تمام شیرجه‌هایی که برای مثال از تخته سه متر اجرا می‌شد همگی اختیاری بود و شیرجه‌های پایه و اصلی به ندرت در مسابقات دیده می‌شد و شیرجه روندگان بیشتر تمایل به اجرای حرکات سنگین داشتند و کمتر به اجرای یک شیرجه ساده با مهارت و زیبایی بیشتر اهمیت می‌دادند. تا مقــررات شیرجه تکامل یافت و شش خانواده با محدودیت ضریب در مسابقات گنجانده شدند.
خطرات شیرجه
ورزشکاران رشته شیرجه چه از ارتفاع بلند شیرجه روند و چه از ارتفاع کوتاه جزء شجاعترین و هنرمندترین ورزشکاران به حساب می‌آیند و هماهنگی عصب و عضله زیادی را نیاز دارند چرا که جهش آنان از سکوی ۱۰ متری انرژی کافی برای رسیدن به سرعت ۵۵ مایل در ساعت را در لحظه برخورد با سطح آب را فراهم می‌کند.
سرعتی که اگر در هنگام برخورد با آب فرد دچار اشتباه شود و یا کاملا عمود نباشد بسیار خطرناک خواهد بود بطور مثال در مسابقات ۱۹۸۸ المپیک سئول مشاهده گردید هنگامی گرگ لگانیس قهرمان آمریکایی و ستاره مسابقات در حین اجرای حرکات ۵/۲ فرنگی زاویه از تخته سه متر به تخته برخورد نمود وآب استخر را غرق خون کرد. خوشبختانه جراهت وی با چند بخیه بهبود یافت ووی به مسابقات ادامه داد و قهرمان این مسابقات شد. مثال دیگر آنکه دیمیتری سائوتین قهرمان روسی در المپیک گذشته ومسابقات جهانی در همین المپیک ۲۰۰۴ آتن در مسابقات شیرجه هماهنگ از تخته سه متر با تخته برخورد کرد وباعث شد تیم روسیه از مقام اول به مقام یکی مانده به آخر تغییر مکان دهد که باعث حیرت همگان در این رشته شد. به هر حال در المپیک ۲۰۰۴آتن نیز مسابقات به همین شکل برگزارگرید و با توجه به اینکه ۳۰مدال در این رشته‌ها توزیع می‌شد اکثر کشورهای صاحب نام شیرجه مثل: چین، آمریکا وروسیه کوشیدند تا با برنامه ریزی صحیح در این مسابقات مدال بیاورند.
خطراتی که ممکن است در هنگام شیرجه رفتن پیش آید:
۱.ورود بد به آب: معمولا آسیب‌های که در اثر برخورد ناشیانه با آب پیش می‌آیدجدی وخطر ناک نیست و ممکن است چند لحظه سوزش در بدن ایجاد شود ولی در مدت کوتاهی بر طرف می‌شود. اگر پاها هنگام ورود به آب بیش از حد برگردد ویا زود تر از زمان لازم شیرجه رو بدنش را بطف بالا قوس دهد یعنی قبل از اینکه بدنش کاملا در آب فرو رودبطف سطح آب بیاید ممکن است ضربه شدیدی به مهره کمرش وارد شود.
لحظه اصابت سر چلسی ديويس ورزشکار آمريکايی، در جريان جام جهانی ورزشهای آبی در ماه ژوئيه که منجر به شکستگی سرش شد.
۲.برخورد به تخته یا سکوی پرش: به طور کلی صدماتی که در اثر برخورد با تخته یا سکوی پرش پیش می‌آید، به ناحیه سر محدود می‌شود واین مسئله اغلب شامل شیرجه‌های گروه مهتاب (تو) وفرنگی می‌با شد که به علت خطای جدا شدن از سکو یا تخته پرش پیش می‌آید وگاهی بسیار جدی می‌باشد اما به ندرت اتفاق می‌افتد، در حال جراهت وارده بر سررا باید جدی گرفت و درصدد معالجه پزشکی برآمد.
۳. فشار وارده به گوشها: افرادی که به زکام یا ناراحتی‌های گوش یا سرما خوردگی مبتلا هستند نباید به عمق سه متری آب بروند چون ممکن است که گوش داخلی دچار عفونت شده یا پرده صماخ گوش پاره شود. فشار آب همراه با عمق آب افزایش می‌یابد به طوری که سرعت افزایش آن برای هر فوت (۳٪متر) حرکت به طرف پایین می‌باشد.
۴.برخورد به کف استخر با عمق کم آب ویا اشیاء زیر آب: بزرگترین خطری که افراد را در زمان شیرجه رفتن تهدید می‌کند این است که از ناحیه سر با کف استخر یا اشیاء زیر آب در محل‌هایی که شناخته شده نمی‌باشند، برخورد نماید. این مسئله در بسیاری موارد موجب فلج نسبی به علت آسیب دیدگی نخاع ودر موارد شدید منجر به مرگ خواهد شد. البته چنین اتفاقی به ندرت برای شیرجه روندگان در مسابقات پیش می‌آید زیرا عمق آب با قوانین ومقررات رسمی مطابقت دارد.
عواملی که عمق این آب را تعیین می‌کند ومی‌توان آن را مورد بررسی قرار داد عبارتند از:
۱.قد شیرجه رونده: برای جلو گیری از صدمات نباید هیچ گونه شیرجه‌ای بطور عمودی (حتی در مورد لبه استخر) اجرا گرددکه عمق آن کمتر از قد شیرجه رو در حالت کشیده یعنی بازوها در بالا ی سر قرار داشته باشد. زمانی که بدن به طرف کف استخر حرکت می‌کند ودر آب غوطه ور می‌شود، با نیروی پر تاب آب به طرف سطح مواجه می‌شود ونیروی حرکتی زیادی برای رفتن بیشتر به عمق آب نیازمند خواهد بود.
۲.فاصله افت: اگر ارتفاع مشخص ومعینی را در نظر بگیریم، همه شیرجه روندگان بدون توجه به وزن بدنشان با یک سرعت وارد آب خواهند شد. شتاب زمان ورود به آب فقط به فاصله افت بستگی دارد. از انجا که نیروی حرکتی فر آیند حجم وشتاب بدن در زمان ورود به آب است شیرجه رفتن از ارتفاع زیاد نیز شتاب لحظه ورود به آب را افزایش داده وآب برای خنثی نمودن نیروی حرکتی زیاد به عمق بیشتری نیازمند خواهد بود.
۳.زاویه ورود وعمق آب: زمانی که از لبه استخر یا سکوهای پرش کم ارتفاع به درون آب شیرجه زده می‌شود می‌توان از هر زاویه‌ای از زاویه نزدیک به خط عمود گرفته تا زاویه نزدیک به خط افق وارد آب شد.وظیفه شیرجه رونده این است که قبل از هر اقدامی در جهت شیرجه رفتن به درون آب عمق آب را برسی کند. پرش به طور عمودی با پا به درون آب سریعترین روش رسیدن به کف استخر است واین کار بهترین امتحان برای سنجش عمق آب می‌باشد.اگر عمق آب کم بود و امکان ورود عمودی به آب وجود نداشته باشد باید زاویه ورود به اب را متناسب با عمق آن تغییر داد.
اگر شیرجه رونده‌ای با زاویه ۶۰ درجه نسبت به عمق آب شیرجه برود عمق آب باید ۵ فوت ۷ اینچ (۷۰/۱متر) باشد واگر با زاویه ۳۰ درجه وارد آب شود به عمق ۴ فوت (۲۰/۱ متر)نیاز می‌باشد واگر با زاویه ۱۵ درجه شیرجه برود عمق ۲ فوت(۶۰/۱ متر) نیاز می‌باشد.
برگشت سالتو
شناگران پیشرفته حتما باید در مسابقه‌ها و هنگام تمرین طبق مقررات با برگشت سالتو به مسابقه ادامه دهند.
برای آماده شدن برای این حرکت باید قبل از انجام حرکت، چرخشی که به آن در ژیمناستیک چرخش غلط جلو پا جمع گفته می‌شود را خوب انجام دهید. قبل از کسب مهارت بعد از چرخش فکر می‌کنید سرتان گیج می‌رود و یا این که در هنگام چرخش مقداری آب به داخل بینی‌تان می‌رود و شما را آزار می‌دهد لذا ممکن است با این مشکلات از فرا گرفتن سالتو منصرف شوید.
آنچه باعث می‌شود که سالتو مشکل به نظر برسد این است که شناگر باید دو نوع چرخش داشته باشد: یکی چرخش به داخل که به طور کامل و دیگری چرخش ۱۸۰ درجه به پهلو که موقعیت بدن به حالت شنا برگردد و ترکیب این دو چرخش و فشاری که هم زمان با آن باید در لحظه تماس پا به دیواره وارد شود کار را کمی دشوار می‌سازد. لذا لازم است مربی مرحله به مرحله قسمت‌های مختلف را تمرین و ترکیب نماید تا هماهنمگی لازم جهت اجرای کلیهٔ قسمت‌ها در یک لحظه کسب شود و حتی چندین بار مربی باید این حرکت را برای کارآموز اجرا کند، چون دیدن در یادگیری این حرکت خیلی مهم است.
مراحل مختلف سالتوی کرال سینه
در فاصلهٔ ۱۰۰ الی ۲۰۰ سانتیمتری سر از دیواره استخر (بسته به اندازهٔ بدن و قدرت دست‌های شناگر) آخرین کشش دست انجام می‌شود.
شناگر به دیواره استخر نگاه می‌کند که آیا این جا سالتو را شروع کند یا پس از یک کشش دیگر.
در حالی که تصمیم به سالتو گرفت، دست چپ نباید از آب خارج شود، بلکه در کنار بدن قرار می‌گیرد و دست راست کارش را ادامه می‌دهد تا به کنار بدن برسد. پاها به سمت بالا حرکت می‌رود تا در مرحله بعد به سمت پایین ضربه بزند در این حال حرکت دست به بدن متصل شده و به گردش بدن کمک می‌کند.
سر از قسمت گردن به طرف داخل بدن خم می‌شود، کف دو دست طوری می‌چرخد که رو به کف استخر باشد و پاها به هم چسبیده و از قسمت زانو خم می‌شوند .
بدن از حالت افقی به روی آب خارج شده زیرا از گردن و کمر خمیدگی افزایش یافته هر دو دست حالت قبل را دارا است و به پایین فشار وارد می‌آورد پاها به قسمت پایین زده می‌شود تا باسن بالا بیاید .
بدن از ناحیه ران خمیدگی بیشتری می‌یابد در این حالت بدن متمایل به توقف در حرکتش می‌شود چون مقاومت حاصل از خم شدن بدن در آب باعث آن می‌گردد اگر سرعت حرکت شناگر به اندازهٔ کافی باشد همین سرعت و خم شدن سر و کمر عامل مهمی در چرخش شناگر خواهد بود. در شکل مقابل دست چپ از آرنج خمیده می‌شود و آب را به سوی سر می‌کشاند.
در حالی که لگن از خط سر عبور می‌کند دست چپ هنوز آب را به سمت سر می‌کشد که این حرکت به چرخش بدن شناگر کمک می‌نماید کف دست راست به سمت داخل متمایل شده و باعث چرخش بدن حول محور طولی خود می‌گردد پاها دقیقا به طور مستقیم از بالای سر آورده نمی‌شوند.
در حالی که پاها به طور کامل از آب خارج هستند به طرف بالا و عقب به سمت دیواره استخر پرتاب می‌شوند و این موقعی است که کشش دست به سمت سر نیز کارش پایان یافته‌است . شناگر در این حالت باید بدون این که تأخیری در کل حرکت ایجاد کند به سمت پهلو بچرخد .
چرخش عمومی شناگر کامل شده و شناگر باید خودش را در موقعیتی قرار دهد که بتواند به دیواره استخر فشار وارد سازد . دستها دوباره در حال لمس کردن یکدیگرند وبه سمت جلو درحرکتند و چرخش به سمت پهلو ادامه دارد
پاها در حال فشار به دیواره استخر هستند و این کار با باز شدن مفاصل زانو صورت می‌گیرد ، در عین حال مفاصل آرنجها با باز شدنشان دستها را به سمت جلوی بدن می‌کشند .
در مرحله آخر فشار پا به دیواره استخر که با باز شدن مفصل مچ پا همراه است، شانه‌ها در آخرین مرحله چرخش حول محور طولی بدن هستند، بازوها کشیده و سر در بین آنها قرار گرفته و بدن در حالت کاملا کشیده بر روی آب سر می‌خورد.
شناگر باید بدنش را نسبت به عمق آب تنظیم نماید و این کار توسط هدایت دستها صورت می‌گیرد . بدین روش که با گرفتن دست و سر به سمت بالا ، بدن در عین سر خوردن به سطح آب نزدیک می‌شود . چنانچه زیاده از حد در عمق آب باشد با یک یا دو ضربه پا بدن را به سطح آب نزدیک می‌سازد و اگر در عمق صحیح قرار داشته باشد شروع به ضربات پا و کشش می‌نماید .
برای آماده شدن برای این حرکت باید قبل از انجام حرکت، چرخشی که به آن در ژیمناستیک چرخش غلط جلو پا جمع گفته می‌شود را خوب انجام دهید. قبل از کسب مهارت بعد از چرخش فکر می‌کنید سرتان گیج می‌رود و یا این که در هنگام چرخش مقداری آب به داخل بینی‌تان می‌رود و شما را آزار می‌دهد لذا ممکن است با این مشکلات از فرا گرفتن سالتو منصرف شوید.
آنچه باعث می‌شود که سالتو مشکل به نظر برسد این است که شناگر باید دو نوع چرخش داشته باشد: یکی چرخش به داخل که به طور کامل و دیگری چرخش ۱۸۰ درجه به پهلو که موقعیت بدن به حالت شنا برگردد و ترکیب این دو چرخش و فشاری که هم زمان با آن باید در لحظه تماس پا به دیواره وارد شود کار را کمی دشوار می‌سازد. لذا لازم است مربی مرحله به مرحله قسمت‌های مختلف را تمرین و ترکیب نماید تا هماهنمگی لازم جهت اجرای کلیهٔ قسمت‌ها در یک لحظه کسب شود و حتی چندین بار مربی باید این حرکت را برای کارآموز اجرا کند، چون دیدن در یادگیری این حرکت خیلی مهم است.
مراحل مختلف سالتوی کرال سینه
در فاصلهٔ ۱۰۰ الی ۲۰۰ سانتیمتری سر از دیواره استخر (بسته به اندازهٔ بدن و قدرت دست‌های شناگر) آخرین کشش دست انجام می‌شود.
شناگر به دیواره استخر نگاه می‌کند که آیا این جا سالتو را شروع کند یا پس از یک کشش دیگر.
در حالی که تصمیم به سالتو گرفت، دست چپ نباید از آب خارج شود، بلکه در کنار بدن قرار می‌گیرد و دست راست کارش را ادامه می‌دهد تا به کنار بدن برسد. پاها به سمت بالا حرکت می‌رود تا در مرحله بعد به سمت پایین ضربه بزند در این حال حرکت دست به بدن متصل شده و به گردش بدن کمک می‌کند.
سر از قسمت گردن به طرف داخل بدن خم می‌شود، کف دو دست طوری می‌چرخد که رو به کف استخر باشد و پاها به هم چسبیده و از قسمت زانو خم می‌شوند .
بدن از حالت افقی به روی آب خارج شده زیرا از گردن و کمر خمیدگی افزایش یافته هر دو دست حالت قبل را دارا است و به پایین فشار وارد می‌آورد پاها به قسمت پایین زده می‌شود تا باسن بالا بیاید .
بدن از ناحیه ران خمیدگی بیشتری می‌یابد در این حالت بدن متمایل به توقف در حرکتش می‌شود چون مقاومت حاصل از خم شدن بدن در آب باعث آن می‌گردد اگر سرعت حرکت شناگر به اندازهٔ کافی باشد همین سرعت و خم شدن سر و کمر عامل مهمی در چرخش شناگر خواهد بود. در شکل مقابل دست چپ از آرنج خمیده می‌شود و آب را به سوی سر می‌کشاند.
در حالی که لگن از خط سر عبور می‌کند دست چپ هنوز آب را به سمت سر می‌کشد که این حرکت به چرخش بدن شناگر کمک می‌نماید کف دست راست به سمت داخل متمایل شده و باعث چرخش بدن حول محور طولی خود می‌گردد پاها دقیقا به طور مستقیم از بالای سر آورده نمی‌شوند.
در حالی که پاها به طور کامل از آب خارج هستند به طرف بالا و عقب به سمت دیواره استخر پرتاب می‌شوند و این موقعی است که کشش دست به سمت سر نیز کارش پایان یافته‌است . شناگر در این حالت باید بدون این که تأخیری در کل حرکت ایجاد کند به سمت پهلو بچرخد .
چرخش عمومی شناگر کامل شده و شناگر باید خودش را در موقعیتی قرار دهد که بتواند به دیواره استخر فشار وارد سازد . دستها دوباره در حال لمس کردن یکدیگرند وبه سمت جلو درحرکتند و چرخش به سمت پهلو ادامه دارد
پاها در حال فشار به دیواره استخر هستند و این کار با باز شدن مفاصل زانو صورت می‌گیرد ، در عین حال مفاصل آرنجها با باز شدنشان دستها را به سمت جلوی بدن می‌کشند .
در مرحله آخر فشار پا به دیواره استخر که با باز شدن مفصل مچ پا همراه است، شانه‌ها در آخرین مرحله چرخش حول محور طولی بدن هستند، بازوها کشیده و سر در بین آنها قرار گرفته و بدن در حالت کاملا کشیده بر روی آب سر می‌خورد.
شناگر باید بدنش را نسبت به عمق آب تنظیم نماید و این کار توسط هدایت دستها صورت می‌گیرد . بدین روش که با گرفتن دست و سر به سمت بالا ، بدن در عین سر خوردن به سطح آب نزدیک می‌شود . چنانچه زیاده از حد در عمق آب باشد با یک یا دو ضربه پا بدن را به سطح آب نزدیک می‌سازد و اگر در عمق صحیح قرار داشته باشد شروع به ضربات پا و کشش می‌نماید .
شنای سگی
شنای سگی یا شنای پا سگی یک نوع شنای ساده‌است که شناگر در آن دست و پای خود را به طور متناوب حرکت می‌دهد و سر را بیرون از آب نگه می‌دارد. این حرکات او نحوه شنای سگ را به خاطر می‌آورد. [۱] این شنا معمولاً اولین شنایی است که وقتی کودکان در حال یادگیری شنا هستند از آن استفاده می‌کنند.[۲]
این اولین نوع شنا بود که مردان باستان از آن استفاده کردند و اعتقاد بر این است که با مشاهده شنای حیوانات آموخته شده‌است. [۳] غارنقاشی‌های (cave paintings) ماقبل تاریخ در مصر تصاویری را نشان می‌دهد که بر شنای سگی دلالت دارد. [۴]
این اولین نوع شنا بود که مردان باستان از آن استفاده کردند و اعتقاد بر این است که با مشاهده شنای حیوانات آموخته شده‌است. [۳] غارنقاشی‌های (cave paintings) ماقبل تاریخ در مصر تصاویری را نشان می‌دهد که بر شنای سگی دلالت دارد. [۴]
شنای پروانه
شنای پروانه یکی از زیبا ترین و مشکل ترین انواع شنا است که در اکثر مسابقات معتبر جزو پر بیننده ترین انواع شناست. در حالی که دیگر انواع شنا توسط مبتدیان به راحتی انجام می‌شود، پروانه نیاز به تکنیک مناسب دارد تا صورت گیرد. بسیاری از نوآموزان پروانه را سخت ترین نوع شنا می‌دانند. در این نوع شنا حرکت پاها مانند حرکت دلفین در آب است و از کمر آغاز می‌شود دستها نیز بطور همزمان و از طرفین به سمت جلو پرتاب می‌شود و و همزمان با این عمل سر از آب بیرون امده و هواگیری انجام می‌شود.
تاریخچه
این شنا درسال‌های ۱۹۳۰ از تحول شنای قورباغه سنتی بوجود آمد. در سال ۱۹۵۶این شنا به طور رسمی وارد مسابقات المپیک شد. اولین مرحله تحول شنای قورباغه ابداع مرحله خروج دست از آب بود که بطور چشمگیری سرعت شناگر را از طریق کاهش نیروهای مقاوم، بدون نقص قوانین شنای آن زمان، افزایش داد. بلافاصله پس از آن، شیوه پا زدن دلفین که ماهی با هوش دریاهاست ابداع شد، که درآن هر دو پا به جای حرکت در صفحه افقی در شنای قورباغه در صفحه عمودی و به طور همزمان حرکت می‌کردند که این روش، خود سهم زیادی در کسب سرعت بیشتر نسبت به شنای قورباغه داشت.
فنون و مهارت ها
استارت پروانه
استارت پروانه، شبیه به استارت کرال سینه است.
وضعیت بدن
وضعیت بدن درشنای پروانه از بعضی لحاظ به کرال سینه شباهت دارد با این تفاوت که حرکت دستها و پاها تک تک انجام نمی‌شوند بلکه هر دو دست با هم و هر دو پا با هم حرکت را انجام می‌دهند. شناگر به شکم روی آب قرارمی گیرد و سعی می‌کند نیروی مقاوم را با پایین گرفتن سر، بالا بردن نسبی پاها ، کاهش حرکت‌های بدن به سمت بالا و پایین عمل کشش و خروج از آب را انجام می‌دهند و کنترل حرکت بدن درحین اجرای هر دو مرحله یا هر یک از آنها کار مشکلی است، لذا شناگر باید سعی کند همواره در طی یک دوره کامل حرکت، حالت افقی بدن خود را حفظ کند. حرکت همزمان دو دست در این شنا برای شناگر یک مزیت نیز به همراه دارد و آن اینست که دیگر وی نگران حالت عدم تعادل یا چرخش پای مخالف به خاطر حرکت دست مخالف نمی‌باشد و درنتیجه نیروی مقاوم از این نظر افزایش پیدا نمی‌کند.
وضعیت سر
حرکات سر که حرکت موجی بدن را موجب می‌شود باید آرام باشد.
شناگر قبل از اتمام مرحله پیشران دست و زمانی که سر متمایل به بالا می‌شود و چانه در سطح آب روبه جلو حرکت می‌کند، عمل نفس‌گیری را انجام می‌دهد .
همچنان که دستها برمی‌گردند (مرحله استراحت)، سر حرکت رو به پایین خود راشروع می‌کند و حرکت با ورود دستها به آب کامل می‌شود تا اینکه بدن به حالت کشیده (خطی) درآید.
عملکر پا
پا زدن دراین شنا درعمل شبیه پا زدن در کرال سینه است، با این تفاوت که دراین جا هر دو پا همزمان با هم حرکت می‌کنند، بنابر این تعداد ضربه‌های پا درطی یک دور شنای پروانه به طور عمومی از کرال سینه کمتر می‌باشد. درحالی که بدن کشیده درسطح آب قرار دارد، باسن قدری خارج از آب قرار می‌گیرد. دراین حالت پاها بسته و در حدود ۳۰ سانتی متر در زیر آب است. هنگام به حرکت درآوردن ساق پا، باسن قدری به داخل آب کشیده می‌شود، درهمین حال به دلیل خم شدن مفصل لگن خاصره، ران نیز کمی به داخل آب کشیده می‌شود. دراین موقعیت کف پا به طرف سطح آب به حرکت در می‌آید که نهایتاً در قسمت پشت زانو، درمفصل زانو، زاویه ۹۰ درجه ایجاد می‌شود، درچنین حالتی جلوی ساق پا و روی پا به طرف پایین و عقب ، فشار بر آب وارد می‌کنیم که درنتیجه منجر به پیشروی و شناورشدن شناگر در سطح آب می‌شود.
کرستن (kersten) اثر دو نوع ضربه دلفین را مورد بررسی قرار داد – ضربه الف: ( حداکثر عملکرد زانو- حداقل مفصل ران ) و ضربه ب: ( حداکثر عملکرد ران – حداقل عملکرد مفصل زانو ) را در مسافت ۱۰ یارد با یکدیگر مقایسه کرد. وی به این نتیجه رسید که اجرای کامل حرکت با ضربه (الف) بود.
حداکثر حرکت مفصل زانو حداقل مفصل ران = نتیجه بهتر
توجه: شناگران نباید پاها را صاف نگاه داشته و با باسن و کمر ضربه بزنند.
۱- پاها در پایین ترین مرحله ضربه خود حدود ۶۰ سانتی متری عمق آب قرار می‌گیرند ، ولی باسن در سطح آب باقی می‌ماند.
۲- پاها به طرف بالا آمده بدون اینکه شکستگی در ناحیه زانو دیده شود . این حرکت بسیار مفیدی است که درشناگران با پاهای قوی مشاهده می‌شود البته در این حرکت هیچ نشانه‌ای از پیشروی وجود نخواهد داشت .
۳- حرکت پاها در حال کشیده بودن به طرف بالا ادامه دارد و این عمل باعث پایین رفتن باسن می‌شود .
۴- قسمت بالائی پاها (رانها) شروع به ضربه زدن به طرف پایین می‌نماید و قسمت پایینی رفتنش را به طرف بالا ادامه می‌دهد چنین حرکتی ترکیبی به علت وجود شکستگی در مفصل زانو بوجود می‌آید .
۵- سرعت پایین رفتن قسمت بالائی پاها (رانها) بیشتر شده و با افزایش شکستگی مفصل زانوها ، پنجه ، مچ و کف پا تا حدود سطح آب بالا می‌آید . باسن در این حالت در پایین ترین سطح خود نسبت به سطح آب قرار دارد .
۶- زانو در این حالت حدود ۹۰ درجه می‌باشد و در اینجاست که پنجه کشیده شده و آماده ضربه و حرکت به طرف پایین است.
۷- در این زمان با زدن ضربه نیروی پیش برنده پاها تولید می‌شود. سرعت حرکت ضربه به پایین در حدود دو برابر سرعت بالا آوردن پا است . این در حالی است که مفصل مچ پا کشیده شده و سرپنجه‌ها به طرف داخل متمایز گشته‌است و در این حالت است که اهمیت مچ پاهای کشیده شده و مفصل قابل ارتجاع و انعطاف مچ پا معلوم می‌شود.
تمرین‌های آموزشی
کارآموز شناگر با در دست داشتن تخته شنا اقدام به زدن پای دلفین می‌کند. در ابتدا مشکل می‌باشد اما با تکرار و تمرین کار آموز پیشرفت خود را مشاهده می‌کند.
پرش از روی مانع و عبور از بین پای فردی که به فاصله یک متر از مانع قرار دارد.
کارآموز شناگر با فرمان مربی با سرخوردن و با زدن ضربه کوچک (اول) و ضربه دوم پای دلفین قوسی در بدن ایجاد می‌کند وبعد روی خود می‌ایستد.
بعد از کمی پیشرفت کارآموز شناگر سعی می‌کند عرض استخر را با ضربه پای دلفین ( پروانه) طی کند. در ابتدا پیشروی ندارد ولی با اراده و همت و تلاش راحت عرض استخر را طی می‌کند.
اشتباه‌های رایج و روش صحیح آن
اشتباه : چنانچه پا و ساق پا بیش از اندازه از آب خارج شوند.
صحیح: باسن و زانو باید در داخل آب باشند تا بدین وسیله خمیدگی کمی در ناحیه مفصل تهیگاهی ایجاد شود.
اشتباه: باسن با زانوهای کاملاً کشیده به طرف پایین و بالا حرکت کند و نشیمنگاه بیش از حد از آب خارج شود.
صحیح: زمانی که باسن در زیر آب است زانو باید در عمق بیشتری از آب قرار داشته باشد در هنگام وارد کردن ضربه توسط ساق و روی پا بر آب باسن قدری متمایل به طرف سطح آب خواهد بود.
عملکرد دست
حرت دستها در شنای پروانه ( همانند وضعیت بدن و عملکرد پا) تا اندازه زیادی به حرکت دست در شنای کرال سینه شباهت دارد. چون در این شنا ، مرحله کشش و مرحله بازگشت به حالت اولیه (حرکت دست در خارج آب) با هر دو دست و بطور همزمان انجام می‌گیرد، لذا پاره‌ای از حرکت‌های اساسی دست ضرورتاً تغییر پیدا می‌کند.
مرحله کشش
این مرحله، دست ها( کف دست به پایین و کمی به سمت خارج) جلوتر از حد شانه و کمی دورتر از محور طولی بدن نسبت به شانه‌ها وارد آب می‌شوند. و کف دستها دو علامت سؤال را در زیر آب ترسیم می‌کنند.
ترسیم علامت سؤال در زیر آب به این طریق است که ابتدا دستها از محور میانی بدن فاصله می‌گیرند و پس از این که به اندازه کافی به خارج بدن کشیده شدند بازوها به طرف داخل کشیده می‌شوند و در این هنگام است که آرنجها خم می‌شوند . توجه داشته باشید که همانند بازوها ، مچ و دست پس از این که به اندازه کافی به خارج کشیده شدند به طرف یکدیگر نزدیک می‌شوند، بطوری که هر دو دست در حالی که در جهت عقب و داخل و به سمت خط میانی بدن کشیده می‌شوند از زیر خط شانه‌ها عبور کرده و سرانجام به سمت خارج و بالا رفته تا حرکت را در حدود رانها به پایان برسانند.
نیروهای پیش برنده تولید شده در زمانی که دستها به طرف خط میانی بدن حرکت می‌کنند، معمولاً کم است و در این مرحله نیروی بالا برنده عامل اصلی حرکت است. در حرکت دستها به سمت عقب معمولاً نیروی کشش بوجود می‌آید.
مرحله بازگشت به حالت اولیه
در پایان مرحله کشش، دست به صورت مستقیم و کف دستها به سمت داخل می‌باشند. پس از این وضعیت شناگر دست‌های خود را به سمت خارج می‌چرخاند و سپس آنها را از طرفین به سمت جلو پرتاب می‌کند به طوری که همواره سعی دارد دستها در نزدیکی سطح آب عمل کنند، و در همین حال آنها را به سمت نقطه ورود به آب هدایت می‌کند.
باید توجه داشت که وضعیت خمیده آرنج و عمل بالا آوردن آرنج در مرحله بازگشت به حالت اولیه در شنای کرال سینه حداقل به دو دلیل در شنای پروانه رعایت نمی‌شود:
از نقطه نظر ساختار آناتومیکی چرخش مفصل شانه بدون همراهی چرخش بدن غیر ممکن است .
حفظ تعادل دستها به وسیله یکدیگر در حرکت همزمان آنها به سمت جلو نیاز به چنین حرکتی را برطرف می‌سازد.
نفس گیری
شناگر به محض این که عمل دم را به اتمام رساند، عمل بازدم شروع می‌شود. بازدم درجریان مرحله پیشران و به‌طور تدریجی از طریق دهان و بینی انجام می‌شود.سر درست در لحظه‌ای وارد آب می‌گردد که دستها در حال پرتاب به جلو باشند. این امر نه تنها به باقی ماندن بدن در حالت افقی کمک می‌کند، بلکه باعث می‌شود که شناگر بتواند دست‌های خود را به بالا کشیده و در حرکت پرتاب به جلو راحت تر عمل کنند.
لحظه نفس گیری درست در زمانی است که دستها در حال وارد آوردن فشار به طرف رانها بوده و چانه درون آب قرار دارد و مرحله پایانی آن زمانی است که دستها از آرنج به بالا کشیده شده‌اند.
اجرای کلیه حرکات دست و پا و تنفس
با وجود این که بلند کردن سر از روی آب موجب افزایش نیروی مقاوم می‌گردد و در نتیجه بر روی سرعت شناگر اثر می‌گذارد، لیکن یک شناگر خوب می‌تواند با تنظیم زمان مناسب نفس گیری، این اثر منفی را به حداقل برساند. بدین منظور، نخست شناگر سعی می‌کند تعداد نفس گیری‌های خود را براساس نیاز فیزیولوژیکی خود به حداقل برساند، غالباً در شناهای سرعتی، شناگر در هر دو یا سه دور کامل حرکت دست یک نفس گیری و در شنای استقامتی در هر یک یا دو دور کامل حرکت دست یک بار نفس گیری می‌کند. سپس وی سعی می‌کند با تظمین حرکات، سر خود را زمانی بالا بیاورد که همزمان با اجرای موفقیت آمیز عمل نفس گیری ، در حداقل فاصله ممکن نسبت به سطح آب قرار گیرد. جهت رسیدن به این هدف، سر باید زمانی بالا بیاید که نیمی از مرحله کشش انجام شده باشد و شانه‌ها با اجرای حرکت دستها و همزمان با انجام ضربه دوم پاها به بالا کشیده شده و دهان از آب خارج گردد. هر گونه حرکت اضافی ناشی از بالا کشیدن سر، موجب فرو رفتن پاها در آب و ایجاد نیروی مقاوم خواهد شد. با انجام این عمل، شناگر هوا را به درون مجاری تنفسی خود فرستاده و بی درنگ سر را بین دو دست به درون آب فرو می‌برد، در همین زمان است که دستها با تاب دادن (پرتاب کردن) از خط میانی شانه‌ها در هوا گذشته و برای ورود به آب به سمت جلو فرستاده می‌شوند.
به طور کلی با هر حرکت دست در شنای پروانه دوبار پای پروانه زده می‌شود. اولین حرکت پا به سمت پایین وعقب موقعی انجام می‌شود که کف دستها از روی آب به داخل آب فرورفته و آب را به طرفین می‌کشد و دومین حرکت پا نیز هنگامی صورت می‌گیرد که دستها در مرحله فشار قرار داشته و به طرف یکدیگر نزدیک می‌شوند و در واقع حرکت هنگامی شروع می‌شود که مرحله فشار رو به اتمام بوده و کف دستها از ناحیه کمر به سمت عقب بدن در حال حرکت می‌باشند. توجه داشته باشید پای اول در شنای پروانه برای راندن بدن به جلو و پای دوم صرفاً جهت نگهداری و تکیه بدن روی آب نقش مهمی را ایفا می‌نمایند. به محض ورود دستها در آب، عمل بازدم شروع می‌شود و هنگامی که دستها مجدداً از نزدیک باسن آب را ترک می‌کنند سر به عقب کشیده شده و در این مرحله که دم صورت می‌گیرد.
برگشت پروانه
در برگشت شنای پروانه نیز به مانند شنای قورباغه بایستی هر دو دست در یک زمان و در یک سطح با دیواره استخر تماس پیدا نمایند. توجه داشته باشید که هر دو دست همزمان و در یک دیوار استخر را لمس نمایند، در ضمن شانه‌ها نیز در صفحه افقی قرار داشته باشند. وقتی که لمس کردن دیوار توسط هر دو دست به طور صحیح صورت گرفت، مسابقه دهنده به هر روشی که خواست می‌تواند مابقی برگشت خود را انجام دهد.
تذکرات کلی
توجه: انداختن دست به جلو فقط در یک لحظه کوتاه است که نیروی وارده دستها را به سمت جلو پرتاب می‌نماید، برای این که شناگر چنین عملی را انجام دهد به او می‌گوییم پس از شروع پرتاب بایستی دست‌هایت در موقع ورود به آب شل و راحت باشد. اگر دقت کرده باشید متوجه می‌شوید که کف دست در ابتدای خروج متمایل به بالا برده در طول طی مسیر متمایل به خارج می‌گردد. نقش انعطاف پذیر بودن مفصل شانه در چنین حرکتی به خوبی نمایان می‌شود و به همین دلیل است که مسئله انعطاف پذیری (بخصوص مفصل شانه) و کشش عضلات بسیار با اهمیت است. حرکت دستها که یک دایره یا سیکلی را طی می‌کند بایستی بطور پیوسته و آهنگ صحیح باشد و در هیچ جا قطع نشود و حتی بعضی مواقع آهنگش تغییر ننماید. به طور مثال: در موقع ورود دست به آب اگر حرکت دست توسط شناگر کند شود وقفه‌ای در کل حرکت بوجود آید باعث فروافتادن بدن در آب می‌شود و این یکی از اشتباه‌های متداول شناگرهای مبتدی پروانه رو می‌باشد. یا این که وقتی دستها از خارج به آب برخورد می‌نمایند باید توسط همان آب کنترل شوند نه این که شناگر به عضلاتش ورود دست به آب را کنترل نماید.
برای این که پای دلفین خوب زده شود، کارآموز شناگر حتماً بایستی برای بوجود آوردن موج ابتدا از دستهایش که در جلو می‌باشد حرکت (عمل و عکس العمل) را فراموش نکند یعنی اول دستها بعد سر، بعد باسن و در مرحله آخر پاها موج را بوجود می‌آورند.
این شنا درسال‌های ۱۹۳۰ از تحول شنای قورباغه سنتی بوجود آمد. در سال ۱۹۵۶این شنا به طور رسمی وارد مسابقات المپیک شد. اولین مرحله تحول شنای قورباغه ابداع مرحله خروج دست از آب بود که بطور چشمگیری سرعت شناگر را از طریق کاهش نیروهای مقاوم، بدون نقص قوانین شنای آن زمان، افزایش داد. بلافاصله پس از آن، شیوه پا زدن دلفین که ماهی با هوش دریاهاست ابداع شد، که درآن هر دو پا به جای حرکت در صفحه افقی در شنای قورباغه در صفحه عمودی و به طور همزمان حرکت می‌کردند که این روش، خود سهم زیادی در کسب سرعت بیشتر نسبت به شنای قورباغه داشت.
فنون و مهارت ها
استارت پروانه
استارت پروانه، شبیه به استارت کرال سینه است.
وضعیت بدن
وضعیت بدن درشنای پروانه از بعضی لحاظ به کرال سینه شباهت دارد با این تفاوت که حرکت دستها و پاها تک تک انجام نمی‌شوند بلکه هر دو دست با هم و هر دو پا با هم حرکت را انجام می‌دهند. شناگر به شکم روی آب قرارمی گیرد و سعی می‌کند نیروی مقاوم را با پایین گرفتن سر، بالا بردن نسبی پاها ، کاهش حرکت‌های بدن به سمت بالا و پایین عمل کشش و خروج از آب را انجام می‌دهند و کنترل حرکت بدن درحین اجرای هر دو مرحله یا هر یک از آنها کار مشکلی است، لذا شناگر باید سعی کند همواره در طی یک دوره کامل حرکت، حالت افقی بدن خود را حفظ کند. حرکت همزمان دو دست در این شنا برای شناگر یک مزیت نیز به همراه دارد و آن اینست که دیگر وی نگران حالت عدم تعادل یا چرخش پای مخالف به خاطر حرکت دست مخالف نمی‌باشد و درنتیجه نیروی مقاوم از این نظر افزایش پیدا نمی‌کند.
وضعیت سر
حرکات سر که حرکت موجی بدن را موجب می‌شود باید آرام باشد.
شناگر قبل از اتمام مرحله پیشران دست و زمانی که سر متمایل به بالا می‌شود و چانه در سطح آب روبه جلو حرکت می‌کند، عمل نفس‌گیری را انجام می‌دهد .
همچنان که دستها برمی‌گردند (مرحله استراحت)، سر حرکت رو به پایین خود راشروع می‌کند و حرکت با ورود دستها به آب کامل می‌شود تا اینکه بدن به حالت کشیده (خطی) درآید.
عملکر پا
پا زدن دراین شنا درعمل شبیه پا زدن در کرال سینه است، با این تفاوت که دراین جا هر دو پا همزمان با هم حرکت می‌کنند، بنابر این تعداد ضربه‌های پا درطی یک دور شنای پروانه به طور عمومی از کرال سینه کمتر می‌باشد. درحالی که بدن کشیده درسطح آب قرار دارد، باسن قدری خارج از آب قرار می‌گیرد. دراین حالت پاها بسته و در حدود ۳۰ سانتی متر در زیر آب است. هنگام به حرکت درآوردن ساق پا، باسن قدری به داخل آب کشیده می‌شود، درهمین حال به دلیل خم شدن مفصل لگن خاصره، ران نیز کمی به داخل آب کشیده می‌شود. دراین موقعیت کف پا به طرف سطح آب به حرکت در می‌آید که نهایتاً در قسمت پشت زانو، درمفصل زانو، زاویه ۹۰ درجه ایجاد می‌شود، درچنین حالتی جلوی ساق پا و روی پا به طرف پایین و عقب ، فشار بر آب وارد می‌کنیم که درنتیجه منجر به پیشروی و شناورشدن شناگر در سطح آب می‌شود.
کرستن (kersten) اثر دو نوع ضربه دلفین را مورد بررسی قرار داد – ضربه الف: ( حداکثر عملکرد زانو- حداقل مفصل ران ) و ضربه ب: ( حداکثر عملکرد ران – حداقل عملکرد مفصل زانو ) را در مسافت ۱۰ یارد با یکدیگر مقایسه کرد. وی به این نتیجه رسید که اجرای کامل حرکت با ضربه (الف) بود.
حداکثر حرکت مفصل زانو حداقل مفصل ران = نتیجه بهتر
توجه: شناگران نباید پاها را صاف نگاه داشته و با باسن و کمر ضربه بزنند.
۱- پاها در پایین ترین مرحله ضربه خود حدود ۶۰ سانتی متری عمق آب قرار می‌گیرند ، ولی باسن در سطح آب باقی می‌ماند.
۲- پاها به طرف بالا آمده بدون اینکه شکستگی در ناحیه زانو دیده شود . این حرکت بسیار مفیدی است که درشناگران با پاهای قوی مشاهده می‌شود البته در این حرکت هیچ نشانه‌ای از پیشروی وجود نخواهد داشت .
۳- حرکت پاها در حال کشیده بودن به طرف بالا ادامه دارد و این عمل باعث پایین رفتن باسن می‌شود .
۴- قسمت بالائی پاها (رانها) شروع به ضربه زدن به طرف پایین می‌نماید و قسمت پایینی رفتنش را به طرف بالا ادامه می‌دهد چنین حرکتی ترکیبی به علت وجود شکستگی در مفصل زانو بوجود می‌آید .
۵- سرعت پایین رفتن قسمت بالائی پاها (رانها) بیشتر شده و با افزایش شکستگی مفصل زانوها ، پنجه ، مچ و کف پا تا حدود سطح آب بالا می‌آید . باسن در این حالت در پایین ترین سطح خود نسبت به سطح آب قرار دارد .
۶- زانو در این حالت حدود ۹۰ درجه می‌باشد و در اینجاست که پنجه کشیده شده و آماده ضربه و حرکت به طرف پایین است.
۷- در این زمان با زدن ضربه نیروی پیش برنده پاها تولید می‌شود. سرعت حرکت ضربه به پایین در حدود دو برابر سرعت بالا آوردن پا است . این در حالی است که مفصل مچ پا کشیده شده و سرپنجه‌ها به طرف داخل متمایز گشته‌است و در این حالت است که اهمیت مچ پاهای کشیده شده و مفصل قابل ارتجاع و انعطاف مچ پا معلوم می‌شود.
تمرین‌های آموزشی
کارآموز شناگر با در دست داشتن تخته شنا اقدام به زدن پای دلفین می‌کند. در ابتدا مشکل می‌باشد اما با تکرار و تمرین کار آموز پیشرفت خود را مشاهده می‌کند.
پرش از روی مانع و عبور از بین پای فردی که به فاصله یک متر از مانع قرار دارد.
کارآموز شناگر با فرمان مربی با سرخوردن و با زدن ضربه کوچک (اول) و ضربه دوم پای دلفین قوسی در بدن ایجاد می‌کند وبعد روی خود می‌ایستد.
بعد از کمی پیشرفت کارآموز شناگر سعی می‌کند عرض استخر را با ضربه پای دلفین ( پروانه) طی کند. در ابتدا پیشروی ندارد ولی با اراده و همت و تلاش راحت عرض استخر را طی می‌کند.
اشتباه‌های رایج و روش صحیح آن
اشتباه : چنانچه پا و ساق پا بیش از اندازه از آب خارج شوند.
صحیح: باسن و زانو باید در داخل آب باشند تا بدین وسیله خمیدگی کمی در ناحیه مفصل تهیگاهی ایجاد شود.
اشتباه: باسن با زانوهای کاملاً کشیده به طرف پایین و بالا حرکت کند و نشیمنگاه بیش از حد از آب خارج شود.
صحیح: زمانی که باسن در زیر آب است زانو باید در عمق بیشتری از آب قرار داشته باشد در هنگام وارد کردن ضربه توسط ساق و روی پا بر آب باسن قدری متمایل به طرف سطح آب خواهد بود.
عملکرد دست
حرت دستها در شنای پروانه ( همانند وضعیت بدن و عملکرد پا) تا اندازه زیادی به حرکت دست در شنای کرال سینه شباهت دارد. چون در این شنا ، مرحله کشش و مرحله بازگشت به حالت اولیه (حرکت دست در خارج آب) با هر دو دست و بطور همزمان انجام می‌گیرد، لذا پاره‌ای از حرکت‌های اساسی دست ضرورتاً تغییر پیدا می‌کند.
مرحله کشش
این مرحله، دست ها( کف دست به پایین و کمی به سمت خارج) جلوتر از حد شانه و کمی دورتر از محور طولی بدن نسبت به شانه‌ها وارد آب می‌شوند. و کف دستها دو علامت سؤال را در زیر آب ترسیم می‌کنند.
ترسیم علامت سؤال در زیر آب به این طریق است که ابتدا دستها از محور میانی بدن فاصله می‌گیرند و پس از این که به اندازه کافی به خارج بدن کشیده شدند بازوها به طرف داخل کشیده می‌شوند و در این هنگام است که آرنجها خم می‌شوند . توجه داشته باشید که همانند بازوها ، مچ و دست پس از این که به اندازه کافی به خارج کشیده شدند به طرف یکدیگر نزدیک می‌شوند، بطوری که هر دو دست در حالی که در جهت عقب و داخل و به سمت خط میانی بدن کشیده می‌شوند از زیر خط شانه‌ها عبور کرده و سرانجام به سمت خارج و بالا رفته تا حرکت را در حدود رانها به پایان برسانند.
نیروهای پیش برنده تولید شده در زمانی که دستها به طرف خط میانی بدن حرکت می‌کنند، معمولاً کم است و در این مرحله نیروی بالا برنده عامل اصلی حرکت است. در حرکت دستها به سمت عقب معمولاً نیروی کشش بوجود می‌آید.
مرحله بازگشت به حالت اولیه
در پایان مرحله کشش، دست به صورت مستقیم و کف دستها به سمت داخل می‌باشند. پس از این وضعیت شناگر دست‌های خود را به سمت خارج می‌چرخاند و سپس آنها را از طرفین به سمت جلو پرتاب می‌کند به طوری که همواره سعی دارد دستها در نزدیکی سطح آب عمل کنند، و در همین حال آنها را به سمت نقطه ورود به آب هدایت می‌کند.
باید توجه داشت که وضعیت خمیده آرنج و عمل بالا آوردن آرنج در مرحله بازگشت به حالت اولیه در شنای کرال سینه حداقل به دو دلیل در شنای پروانه رعایت نمی‌شود:
از نقطه نظر ساختار آناتومیکی چرخش مفصل شانه بدون همراهی چرخش بدن غیر ممکن است .
حفظ تعادل دستها به وسیله یکدیگر در حرکت همزمان آنها به سمت جلو نیاز به چنین حرکتی را برطرف می‌سازد.
نفس گیری
شناگر به محض این که عمل دم را به اتمام رساند، عمل بازدم شروع می‌شود. بازدم درجریان مرحله پیشران و به‌طور تدریجی از طریق دهان و بینی انجام می‌شود.سر درست در لحظه‌ای وارد آب می‌گردد که دستها در حال پرتاب به جلو باشند. این امر نه تنها به باقی ماندن بدن در حالت افقی کمک می‌کند، بلکه باعث می‌شود که شناگر بتواند دست‌های خود را به بالا کشیده و در حرکت پرتاب به جلو راحت تر عمل کنند.
لحظه نفس گیری درست در زمانی است که دستها در حال وارد آوردن فشار به طرف رانها بوده و چانه درون آب قرار دارد و مرحله پایانی آن زمانی است که دستها از آرنج به بالا کشیده شده‌اند.
اجرای کلیه حرکات دست و پا و تنفس
با وجود این که بلند کردن سر از روی آب موجب افزایش نیروی مقاوم می‌گردد و در نتیجه بر روی سرعت شناگر اثر می‌گذارد، لیکن یک شناگر خوب می‌تواند با تنظیم زمان مناسب نفس گیری، این اثر منفی را به حداقل برساند. بدین منظور، نخست شناگر سعی می‌کند تعداد نفس گیری‌های خود را براساس نیاز فیزیولوژیکی خود به حداقل برساند، غالباً در شناهای سرعتی، شناگر در هر دو یا سه دور کامل حرکت دست یک نفس گیری و در شنای استقامتی در هر یک یا دو دور کامل حرکت دست یک بار نفس گیری می‌کند. سپس وی سعی می‌کند با تظمین حرکات، سر خود را زمانی بالا بیاورد که همزمان با اجرای موفقیت آمیز عمل نفس گیری ، در حداقل فاصله ممکن نسبت به سطح آب قرار گیرد. جهت رسیدن به این هدف، سر باید زمانی بالا بیاید که نیمی از مرحله کشش انجام شده باشد و شانه‌ها با اجرای حرکت دستها و همزمان با انجام ضربه دوم پاها به بالا کشیده شده و دهان از آب خارج گردد. هر گونه حرکت اضافی ناشی از بالا کشیدن سر، موجب فرو رفتن پاها در آب و ایجاد نیروی مقاوم خواهد شد. با انجام این عمل، شناگر هوا را به درون مجاری تنفسی خود فرستاده و بی درنگ سر را بین دو دست به درون آب فرو می‌برد، در همین زمان است که دستها با تاب دادن (پرتاب کردن) از خط میانی شانه‌ها در هوا گذشته و برای ورود به آب به سمت جلو فرستاده می‌شوند.
به طور کلی با هر حرکت دست در شنای پروانه دوبار پای پروانه زده می‌شود. اولین حرکت پا به سمت پایین وعقب موقعی انجام می‌شود که کف دستها از روی آب به داخل آب فرورفته و آب را به طرفین می‌کشد و دومین حرکت پا نیز هنگامی صورت می‌گیرد که دستها در مرحله فشار قرار داشته و به طرف یکدیگر نزدیک می‌شوند و در واقع حرکت هنگامی شروع می‌شود که مرحله فشار رو به اتمام بوده و کف دستها از ناحیه کمر به سمت عقب بدن در حال حرکت می‌باشند. توجه داشته باشید پای اول در شنای پروانه برای راندن بدن به جلو و پای دوم صرفاً جهت نگهداری و تکیه بدن روی آب نقش مهمی را ایفا می‌نمایند. به محض ورود دستها در آب، عمل بازدم شروع می‌شود و هنگامی که دستها مجدداً از نزدیک باسن آب را ترک می‌کنند سر به عقب کشیده شده و در این مرحله که دم صورت می‌گیرد.
برگشت پروانه
در برگشت شنای پروانه نیز به مانند شنای قورباغه بایستی هر دو دست در یک زمان و در یک سطح با دیواره استخر تماس پیدا نمایند. توجه داشته باشید که هر دو دست همزمان و در یک دیوار استخر را لمس نمایند، در ضمن شانه‌ها نیز در صفحه افقی قرار داشته باشند. وقتی که لمس کردن دیوار توسط هر دو دست به طور صحیح صورت گرفت، مسابقه دهنده به هر روشی که خواست می‌تواند مابقی برگشت خود را انجام دهد.
تذکرات کلی
توجه: انداختن دست به جلو فقط در یک لحظه کوتاه است که نیروی وارده دستها را به سمت جلو پرتاب می‌نماید، برای این که شناگر چنین عملی را انجام دهد به او می‌گوییم پس از شروع پرتاب بایستی دست‌هایت در موقع ورود به آب شل و راحت باشد. اگر دقت کرده باشید متوجه می‌شوید که کف دست در ابتدای خروج متمایل به بالا برده در طول طی مسیر متمایل به خارج می‌گردد. نقش انعطاف پذیر بودن مفصل شانه در چنین حرکتی به خوبی نمایان می‌شود و به همین دلیل است که مسئله انعطاف پذیری (بخصوص مفصل شانه) و کشش عضلات بسیار با اهمیت است. حرکت دستها که یک دایره یا سیکلی را طی می‌کند بایستی بطور پیوسته و آهنگ صحیح باشد و در هیچ جا قطع نشود و حتی بعضی مواقع آهنگش تغییر ننماید. به طور مثال: در موقع ورود دست به آب اگر حرکت دست توسط شناگر کند شود وقفه‌ای در کل حرکت بوجود آید باعث فروافتادن بدن در آب می‌شود و این یکی از اشتباه‌های متداول شناگرهای مبتدی پروانه رو می‌باشد. یا این که وقتی دستها از خارج به آب برخورد می‌نمایند باید توسط همان آب کنترل شوند نه این که شناگر به عضلاتش ورود دست به آب را کنترل نماید.
برای این که پای دلفین خوب زده شود، کارآموز شناگر حتماً بایستی برای بوجود آوردن موج ابتدا از دستهایش که در جلو می‌باشد حرکت (عمل و عکس العمل) را فراموش نکند یعنی اول دستها بعد سر، بعد باسن و در مرحله آخر پاها موج را بوجود می‌آورند.
شنا کرال پشت
کرال پشت نوعی شنا است که در آن بدن به شکل افقی به پشت به موازات سطح آب قرار می‌گیرد و سر تا گوشها داخل آب است و پاها به حالت ضربدر به آب ضربه می‌زنند.
کرال پشت را به سادگی می‌توان یاد گرفت . چون صورت همیشه خارج از آب قرار دارد و دم و بازدم به آسانی انجام پذیراست.
کرال پشت را به سادگی می‌توان یاد گرفت . چون صورت همیشه خارج از آب قرار دارد و دم و بازدم به آسانی انجام پذیراست.
تاریخچه
ابتدایی ترین نوع شنای کرال پشت درسال ۱۷۹۴ توسط شخصی به نام برناردی چنین تعریف شد: بدن به شکل افقی به پشت به موازات سطح آب قرار می‌گیرد و سر تا گوشها داخل آب است و پاها به حالت ضربدر به آب ضربه می‌زنند.
فنون و مهارت ها
مراحل استارت
در زمان استارت کرال پشت شناگر ، پشت به مسیر شنا در داخل آب می‌ایستد . در این هنگام قسمتی از بالا تنهٔ او از آب خارج خواهد بود سپس شناگر با دو دست میله‌ای را که در زیر سکوی استارت به این منظور بسته شده‌است می‌گیرد ( برای تمرین استارت کرال پشت می‌توان از موج گیر استفاده کرد ) در این هنگام شناگر هر دو پای خود را به طرف بالاتنه کشیده و کف هر دو پا را در حدود ۳۰ سانتی متر زیر سطح آب به دیوار استخر تکیه می‌دهد.
در این حالت حتی می‌تواند پاها تقریبا در کنار یکدیگر طوری قرار گرفته شود که هر یک از آنها از دیگری بالاتر است و شناگر بایستی مراقب باشد که در موقع استارت پاها لیز نخورد، زیرا بیشترین نیروی پرتاب بدن به فاصلهٔ دورتر توسط فشار وارده توسط پاها به دیوارهٔ استخر صورت می‌گیرد .
به محض شنیدن فرمان استارت شناگر سر را به طرف بالاو عقب پرتاب می‌نماید . توجه داشته باشید که بدن در هنگام استارت دارای قوس کمی خواهد بود.
در ضمن سر در مرحله اوج بدن در خارج از آب به عقب کشیده شده ودر زمان یکه به داخل آب هدایت می‌شود به طرف سینه کشیده می‌شود تااز به عمق کشیدن بیشتر از حد بدن در آب جلوگیری نماید. در این حالت دستها فشاری مخالف به دستگیره آورده و به پایین و داخل نیرو وارد می‌سازند در این حالت عمل دم انجام می‌گیرد. این کار بایستی با انقباض عضلات شکم انجام شود. در مرحله بعد پاهای شناگر از دیواره جدا شده و در حالی که آخرین فشار وارده توسط باز شدن مفصل مچ پا به دیواره می‌آید دستها به طرف سر در حرکت است .
درهمان حال که دستها به طرف بالای سر می‌رود بدن شناگر در حال سقوط در آب می‌باشد شناگر در این حالت در فکر سرخوردن پس از غوطه ور شدن در آب است .
چنانچه شناگر پس از استارت بیش از اندازهٔ مطلوب در آب فرو رود ابتدا با زدن چند پای کرال پشت سعی می‌کند بدن را به سطح آب بکشد تا شرایط مناسب بدن نسبت به آب ایجاد شود و سپس شروع به زدن دست و پای کرال پشت می‌نماید.
نکته‌ها
شناگر شل و آزاد قرار می‌گیرد و روی طرح مسابقه متمرکز می‌شود .
اینکه دستها (از مچ به پایین) چگونه دستگیره‌های سکوی استارت را بگیرند، از یک شناگر تا شناگر دیگر فرق می‌کند. اکثر شناگران دستگیره‌ها را به اندازه پهنای شانه‌ها می‌گیرند.
همچنین طرز قرار گرفتن پاها بر روی دیوار از یک شناگر تا شناگر دیگر فرق می‌کند. با وجود این، اکثر شناگران یک پا را چند سانتیمتری بالاتر از پای دیگر قرار می‌دهند .
در آستانه اعلام استارت (صدای طپانچه یا بوق)، شناگر چند سانتیمتری خود رابالاتر می‌آورد .
با شلیک طپانچه، با یک حرکت قوی دستها را رها می‌کند .
دستها (کل دست) از طرفین به روی آب پرتاب می‌شوند .
شناگر با پاها (کل پا) و با قدرت زیاد به دیوار فشار وارد می‌کند، به طرف بالا و بر روی آب به‌حرکت در می‌آید و سر را نیز در بین دستها به عقب پرتاب می‌کند .
دستها (کل دست) همچنانکه از طرفین و به موازات سطح آب به حرکت درآمده‌اند، در ناحیه آرنج اندکی خمیده می‌شوند .
شناگر در هوا بدن را به طور کامل می‌کشد، سر متمایل به عقب است به‌طوری که‌چشمها انتهای دیگر استخر را می‌توانند ببینند .
در نقطه اوج مسیر پرواز، بدن قوس مطلوبی برمی‌دارد. در حالی که سر بین دستها(کل دست) قرار دارند، دستها (از مچ به پایین) و پیشانی وارد آب می‌شوند .
به محض ورود بدن به آب، پاها (از مچ به پایین) شروع به ضربه زدن می‌کنند. همزمان، دستها (کل دست) و سر شناگر را هدایت می‌کنند تا در یک وضعیت کشیده درزیر آب سر بخورد .
اگر شناگر قبل از انتقال از حالت استارت به شنای کامل چند ضربه پای دلفینی بزند، او قوس بیشتری در هوا برمی‌دارد. این امر شیرجه‌زدن عمیق‌تری را میسر می‌سازد ودستها کاملاً نزدیک به یکدیگر و به صورت کشیده در می‌آیند .
قبل ازکُند شدن سرعت حرکت،شناگر حرکت پا را تقریباً با هشت ضربه شروع می‌کند.
جهت حرکت انگشتان پا به طرف بالاست.
نخستین مرحله پیشران زمانی انجام می‌شود که شناگر نزدیک به سطح آب می‌رسد و تا رسیدن به برگشت طبیعی ادامه می‌یابد.
وضعیت بدن
وضعیت بدن شناگر در این شنا همانند قرار گرفتن یک قایق سرعتی روی سطح آب است .
وضعیت سر
سر شناگر باید همانند زمانی که روی بالش قرار گرفته، ثابت (بدون حرکت) و متمایل به بالانگه داشته شود. -مسیر دید شناگر در هنگام شنا باید همانند زمانی باشد که او در رختخواب دراز کشیده و می‌خواهد به اطراف نگاه کند . صورت‌شناگرباید عاری ازآب باشد واین بدان معنی‌است‌که آبی روی صورت شناگرنباشد. لاله‌های گوش شناگر باید سطح آب را لمس نمایند.
حرکت پا
حرکت پا در شنای کرال پشت ، شبیه حرکت پا درشنای کرال سینه‌است. لازمه اجرای صحیح شنای کرال پشت همانا حرکت قوی، پیوسته و مداوم پا است. پاها در ابتدا و هنگام حرکت به سمت پایین، صاف و محکم نگه داشته شده و سپس با خمیدگی مختصر زانوها که اجازه می‌دهد تا پا در مسیر قوسی شکل بزرگتری به حرکت درآید، به پایان می‌رسند. هنگام انجام پای کرال پشت ، بدن باید به حالت کشیده در آب قرار گیرد تاحرکت پای کرال پشت موثر انجام گیرد.و در ضمن باسن نباید بیش از اندازه در آب فرو رود، بلکه باید در سطح آب قرار گیرد،حرکت پا در کرال پشت بیشتر همان نگهداری افقی بدن بر روی آب را به عهده دارد.
حرکات پا در کرال پشت نیز از سه مفصل مچ پا، زانو، و ران زده می‌شود و از نقطه نظرحرکتی و مکانیکی مشابه حرکت پا در کرال سینه می‌باشد.
تمرین پای کرال پشت خارج از آب
دراینجا مانند انواع دیگر شنا بهتر است قبل از شروع کرال پشت، ابتدا به تمرین بدنی خارج از آب بپردازید وآمادگی لازم را برای اجرای کرال پشت در خود به وجود آورید. برای این کار کنار استخر به پشت دراز بکشید، به طوری که باسن شما در لبهٔ آن قرار گیرد . ساعدها را روی میز قرار داده وسرتان را کمی بالا بگیرید. ساقها و رانها را کشیده نگه داشته ، و زانوها را کمی خم کنید وبه طور مرتب ساقها را در خلاف جهت هم ، به بالا و پایین حرکت دهید. به طوری که حداکثر فاصله‌ای که پاهای شما با هم ایجاد می‌کنند، بین ۳۰ تا۴۰ سانتی متر باشد، و این حرکت را تا آنجا که خسته نشده‌اید انجام دهید.
از نکات مهمی که در هنگام پا زدن باید بدان توجه داشت ، این است که حرکت پا باید طوری به آب ضربه بزند که در موقع بالا آمدن، سطح آب را لمس نماید ، ولی از آب خارج نگردد. یعنی حالتی مانند جوشش آب بوجود بیاورد. اگر پاها در خارج ازآب دیده شود نشانگر این است که پاها بیش از حد بالا آمده‌است. سر هم نبایستی زیاد پایین باشد. اگر آب و حباب‌های ناشی ازپا زدن جوششی نداشته باشد ، بیانگر این است که پاها در سطح پائینی از حد لازم در حال حرکت است. فاصله بین دو پنجه پا زدن حداکثر نباید از۴۵ سانتی متر تجاوز نماید ، نکته مهم اینکه سر زانوها نباید از آب خارج گردد.
اشتباه‌های رایج و روش صحیح آن
اشتباه : فرو رفتن بیش از اندازهٔ باسن در داخل آب.
صحیح : باز کردن مفصل لگن خاصره، ولی توجه داشته باشید که شکم باید در سطح آب قرار گیرد ومضافاً اینکه سر تا حدود گوش در آب فرو رود.
اشتباه: حرکت پیستونی پا و فشار آوردن به آب توسط کف پا .
صحیح : مفصل لگن خاصره را باز کنید وحرکت را ازاین مفصل شروع نمایید وهر دو پا کمی به طرف محور طولی بدن متمایل شود ( چرخش به داخل کف پا) .
اشتباه: بعضی کارآموزها نیز بیش از حد مفصل زانو را در موقع پا زدن خم می‌نمایند که این کار پیشروی آنها را با اشکال روبرو می‌سازد.
صحیح : در حرکت پای کرال پشت مانند کرال سینه ، پا کاملا کشیده و پنجه به سمت داخل متمایل می‌گردد (به خصوص در موقعی که پا از پائین به طرف سطح آب ضربه وارد می‌کند).
مفصل زانو باید شکسته شود و در پایین ترین نقطه‌ای که پا از سطح آب قرار دارد این زاویه ، شکستگی زانو به ۹۵ درجه برسد.
[ویرایش] حرکت دست
درشنای کرال پشت، دستها به طور متناوت در داخل و خارج آب حرکت می‌نمایند. هنگامی که یک دست ازآب خارج می‌شود پنجهٔ دست دیگر به داخل آب فرو می‌رود. حرکت دست به طور کلی حرکت درکرال پشت به دو مرحله تقسیم می‌شود که عبارتند از حرکت در داخل آب وحرکت در خارج از آب.
مرحله‌ای که دست در زیر آب حرکت می‌نماید خود به دو مرحلهٔ کوچکتر تقسیم می‌شود این دو مرحله عبارتنداز: مرحلهٔ کشش و مرحلهٔ فشار.
مرحله‌ای که دست درخارج از آب حرکت می‌نماید ، هنگامی شروع می‌شود که دست مستقیم از آب خارج شده و از بالای بدن مسیری را طی کرده تا به بالای سربه نقطهٔ فرود در آب می‌رسد. ورود دست در آب به قراری است که کف دست متمایل به طرف خارج بوده و انگشت کوچک ابتدا با آب تماس حاصل می‌نماید . سپس حدود ۲۰-۱۵ سانتی متر دست به داخل آب فرو رفته و بعد از آن کشش شروع می‌شود. درهنگام کشش آرنج به تدریج خم شده ودر مرحله‌ای که در راستای شانه قرار می‌گیرد دارای بیشترین زاویه می‌شود. پس ازاین که زاویهٔ آرنج به بیشترین درجهٔ خود رسید، دراین زمان است که فشار آغاز می‌گردد. کشش شبیه حرفS انگلیسی است .
تمرین‌های آموزشی
حرکت متناوب دست کرال پشت در خشکی .
کارآموز شنا گر در قسمت کم عمق استخر آهسته به عقب گام بر می‌دارد وضمناً در همین حال اقدام به انجام دست کرال پشت می‌نماید. خروج دست از آب درقسمت جلوی بدن و عمل ورود دست در آب درقسمت پشت بدن صورت گیرد.
با خم کردن زانو در حالی که در آب فرو رفته‌ایم به طرف عقب گام بر می‌داریم و همزمان با این عمل دست کرال پشت را بطور متناوب انجام می‌دهیم.
تذکر: شانه‌ها تکیه گاه مهمی هستند و از آنجایی که ظریف وحساس هستند قبل از تمرین حرکت دست کرال پشت سعی کنید که کمربند شانه‌ای را خوب گرم وآماده کنید.
با فشار پا به دیوار استخر پس ازسرخوردن اقدام به انجام کرال پشت می‌کنیم . دست در خارج از آب باید راست و کشیده باشد و در زیر آب آرنج برای گرفتن بازدهی بیشتر خم می‌شود. درضمن چرخش ملایم حول محور طولی بدن پس از هر حرکت دست لازم است .
اشتباه‌های رایج و روش صحیح آن
اشتباه: قرار گرفتن شانه‌ها در زیر سطح آب .
صحیح : فقط شانهٔ همان دستی که در مرحلهٔ حرکت در داخل آب است در اثر چرخش حول محور طولی بدن باید قدری به داخل آب فرو رود.
اشتباه : بالا گرفتن سراز آب وفروبردن باسن درداخل آب.
صحیح : قسمت حلفی (پشت) گردن باید روی آب قرار گیرد و باسن در سطح آب باشد.
اشتباه : دست مستقیم در داخل آب حرکت کند و آرنج خم نشود.
صحیح : خم نمودن آرنج در مرحلهٔ کشش و فشار در زیر آب و چرخش ملایم حول محور طولی بدن.
بعضی از شناگران دستشان را از ناحیهٔ مچ خم می‌نمایند و دست را از آب بیرون می‌کشند و بعضی دیگر با چرخش بازوکف دست را متمایل به ران نموده وتقریبا مماس با ران دست را از آب بیرون می‌آورند. به نظر بعضی‌ها برای این که شناگر بتواند دستش را به طرز صحیح از آب بیرون بیاورد اولین قسمت از دست که از آب خارج می‌شود شصت دست است ولی بعضی دیگر از شناگران اصولا با مچ خمیده دست را از آب خارج می‌نمایند. به هر حال دست در طول مدتی که در هوا و خارج از آب قرار دارد به صورت کشیده بوده و سرعتش در حین طی کردن این مسیر باید متناسب با سرعت کشش دست دیگر در زیر آب باشد. بدین ترتیب که همیشه در کرال پشت دو دست باهم حالتی قرینه دارد. پس به علت قرینه بودن، دست خارج از آب نباید مسیرش راخیلی سریع تر از دستی که داخل آب است وعمل کشش را انجام می‌دهد تمام نماید. و اگر چنین شود میزان مقاومت نیز افزایش پیدا خواهد کرد.
محل ورود دست با آب در راستای خط شانه‌است، البته نباید دست بیش از حد از خط شانه خارج گردد. درشنای کرال پشت به ازای هر ۶ ضربه پا هر دو دست هر کدام یک بار دورمی زنند.
اجرای همزمان حرکات دست وپا
توجه داشته باشید که با دو حرکت دست چپ و راست یعنی هر دودست هرکدام یکبار یک دور می‌زنند، پاها حداکثر شش بار حرکت می‌نمایند. حرکت ویا کشش وفشار دستها عامل بسیار مهم و موثری درپیش روی شناگر می‌باشند و درمقابل حرکت پاها، اصولا در حفظ تعادل وثبات شناگر نقش مهمی را ایفا می‌نمایند. هنگامی که درپایان مرحلهٔ فشار دست در زیر آب به طرف پایین است و آمادهٔ خارج شدن از آب می‌باشد،حرکت پای همان سمت ، به طرف بالا و سطح آب است. این عمل باعث می‌شود که از بالا و پایین رفتن کمر جلوگیری شود. چرخش ملایم بدن حول محور طولی آن، باعث می‌شود که حرکت دست در خارج از آب و خم شدن آرنج درزیر آب آسانتر صورت گیرد.
موقعیت بدن درشنای کرال پشت
بدن شناگر در کرال پشت باید به مانند دیگر شناها درحالت افقی و موازی با سطح آب باشد . وبدین منظور بایستی از فروافتادن پاها جلوگیری نمود وهمچنین باید در نظر داشت که در موقع ضربه‌های پا ، پنجه بیرون نزند. و یا زانوها از آب خارج نگردند، سرحالتی به مانند خوابیدن معمولی دارد منتهی خوابیدن بدون استفاده از بالش، کسانی که دارای قدرت شناوری خوب بوده ویا ضربه‌های پای قوی دارند می‌توانند سر را کمی به سمت سینه خم نموده و چانه را به سینه نزدیک نمایند. درهمه حال باید متوجه بود که لگن پایین نیفتد و حالتی خمیده به بدن شناگر ندهد.
مطالعات مشاهده ایی از روی فیلم‌های تهیه شده از شنای کرال پشت این نکته را کاملا روشن ساخته‌است که بدن شناگر یک گردش حول محور طولی دارد که حدود ۹۰ درجه‌است که ۴۵ درجهٔ آن به سمت چپ و۴۵ درجهٔ آن به سمت راست می‌باشد. شناگر نباید از این گردش جلوگیری نموده ویا اینکه خودش سعی نماید بدنش را بچرخاند، بردن دست به بالای سر و فرو بردن دست در آب کشش زیر آب خودش این چرخش را به وجود خواهد آورد.
نفس گیری
شناگران بازدم را از راه بینی و دهان انجام می‌دهند. بازدم از بینی تا حدی باعث می‌شود تا آبی به داخل سوراخهای بینی وارد نشود . هنگام تنفس از راه دهان، فک خود را شل و آزاد نگه دارید . تنفس در کرال پشت راحت تر از دیگر شنا هاست ، به این علت که سر درتمام مدت درخارج از آب قرار دارد. ولی آنچه که بایستی بدان توجه داشت این است که شناگر نبایستی خیلی تند تند تفس گیری نماید و درعین حال نبایستی عمل هواگیری کشیده و طولانی باشد. و برای اینکه شاگرد بتواند بهترین حالت را بدست آورد بایستی به او گفت : با خارج شدن یک دست از آب عمل دم را انجام بده و با خارج شدن دست دیگرعمل بازدم را .
این شیوه وروش برای کسانی که می‌خواهند هواگیری را بطور منظم درکرال پشت یاد بگیرند. فرمول بسیارمناسبی است.
ابتدایی ترین نوع شنای کرال پشت درسال ۱۷۹۴ توسط شخصی به نام برناردی چنین تعریف شد: بدن به شکل افقی به پشت به موازات سطح آب قرار می‌گیرد و سر تا گوشها داخل آب است و پاها به حالت ضربدر به آب ضربه می‌زنند.
فنون و مهارت ها
مراحل استارت
در زمان استارت کرال پشت شناگر ، پشت به مسیر شنا در داخل آب می‌ایستد . در این هنگام قسمتی از بالا تنهٔ او از آب خارج خواهد بود سپس شناگر با دو دست میله‌ای را که در زیر سکوی استارت به این منظور بسته شده‌است می‌گیرد ( برای تمرین استارت کرال پشت می‌توان از موج گیر استفاده کرد ) در این هنگام شناگر هر دو پای خود را به طرف بالاتنه کشیده و کف هر دو پا را در حدود ۳۰ سانتی متر زیر سطح آب به دیوار استخر تکیه می‌دهد.
در این حالت حتی می‌تواند پاها تقریبا در کنار یکدیگر طوری قرار گرفته شود که هر یک از آنها از دیگری بالاتر است و شناگر بایستی مراقب باشد که در موقع استارت پاها لیز نخورد، زیرا بیشترین نیروی پرتاب بدن به فاصلهٔ دورتر توسط فشار وارده توسط پاها به دیوارهٔ استخر صورت می‌گیرد .
به محض شنیدن فرمان استارت شناگر سر را به طرف بالاو عقب پرتاب می‌نماید . توجه داشته باشید که بدن در هنگام استارت دارای قوس کمی خواهد بود.
در ضمن سر در مرحله اوج بدن در خارج از آب به عقب کشیده شده ودر زمان یکه به داخل آب هدایت می‌شود به طرف سینه کشیده می‌شود تااز به عمق کشیدن بیشتر از حد بدن در آب جلوگیری نماید. در این حالت دستها فشاری مخالف به دستگیره آورده و به پایین و داخل نیرو وارد می‌سازند در این حالت عمل دم انجام می‌گیرد. این کار بایستی با انقباض عضلات شکم انجام شود. در مرحله بعد پاهای شناگر از دیواره جدا شده و در حالی که آخرین فشار وارده توسط باز شدن مفصل مچ پا به دیواره می‌آید دستها به طرف سر در حرکت است .
درهمان حال که دستها به طرف بالای سر می‌رود بدن شناگر در حال سقوط در آب می‌باشد شناگر در این حالت در فکر سرخوردن پس از غوطه ور شدن در آب است .
چنانچه شناگر پس از استارت بیش از اندازهٔ مطلوب در آب فرو رود ابتدا با زدن چند پای کرال پشت سعی می‌کند بدن را به سطح آب بکشد تا شرایط مناسب بدن نسبت به آب ایجاد شود و سپس شروع به زدن دست و پای کرال پشت می‌نماید.
نکته‌ها
شناگر شل و آزاد قرار می‌گیرد و روی طرح مسابقه متمرکز می‌شود .
اینکه دستها (از مچ به پایین) چگونه دستگیره‌های سکوی استارت را بگیرند، از یک شناگر تا شناگر دیگر فرق می‌کند. اکثر شناگران دستگیره‌ها را به اندازه پهنای شانه‌ها می‌گیرند.
همچنین طرز قرار گرفتن پاها بر روی دیوار از یک شناگر تا شناگر دیگر فرق می‌کند. با وجود این، اکثر شناگران یک پا را چند سانتیمتری بالاتر از پای دیگر قرار می‌دهند .
در آستانه اعلام استارت (صدای طپانچه یا بوق)، شناگر چند سانتیمتری خود رابالاتر می‌آورد .
با شلیک طپانچه، با یک حرکت قوی دستها را رها می‌کند .
دستها (کل دست) از طرفین به روی آب پرتاب می‌شوند .
شناگر با پاها (کل پا) و با قدرت زیاد به دیوار فشار وارد می‌کند، به طرف بالا و بر روی آب به‌حرکت در می‌آید و سر را نیز در بین دستها به عقب پرتاب می‌کند .
دستها (کل دست) همچنانکه از طرفین و به موازات سطح آب به حرکت درآمده‌اند، در ناحیه آرنج اندکی خمیده می‌شوند .
شناگر در هوا بدن را به طور کامل می‌کشد، سر متمایل به عقب است به‌طوری که‌چشمها انتهای دیگر استخر را می‌توانند ببینند .
در نقطه اوج مسیر پرواز، بدن قوس مطلوبی برمی‌دارد. در حالی که سر بین دستها(کل دست) قرار دارند، دستها (از مچ به پایین) و پیشانی وارد آب می‌شوند .
به محض ورود بدن به آب، پاها (از مچ به پایین) شروع به ضربه زدن می‌کنند. همزمان، دستها (کل دست) و سر شناگر را هدایت می‌کنند تا در یک وضعیت کشیده درزیر آب سر بخورد .
اگر شناگر قبل از انتقال از حالت استارت به شنای کامل چند ضربه پای دلفینی بزند، او قوس بیشتری در هوا برمی‌دارد. این امر شیرجه‌زدن عمیق‌تری را میسر می‌سازد ودستها کاملاً نزدیک به یکدیگر و به صورت کشیده در می‌آیند .
قبل ازکُند شدن سرعت حرکت،شناگر حرکت پا را تقریباً با هشت ضربه شروع می‌کند.
جهت حرکت انگشتان پا به طرف بالاست.
نخستین مرحله پیشران زمانی انجام می‌شود که شناگر نزدیک به سطح آب می‌رسد و تا رسیدن به برگشت طبیعی ادامه می‌یابد.
وضعیت بدن
وضعیت بدن شناگر در این شنا همانند قرار گرفتن یک قایق سرعتی روی سطح آب است .
وضعیت سر
سر شناگر باید همانند زمانی که روی بالش قرار گرفته، ثابت (بدون حرکت) و متمایل به بالانگه داشته شود. -مسیر دید شناگر در هنگام شنا باید همانند زمانی باشد که او در رختخواب دراز کشیده و می‌خواهد به اطراف نگاه کند . صورت‌شناگرباید عاری ازآب باشد واین بدان معنی‌است‌که آبی روی صورت شناگرنباشد. لاله‌های گوش شناگر باید سطح آب را لمس نمایند.
حرکت پا
حرکت پا در شنای کرال پشت ، شبیه حرکت پا درشنای کرال سینه‌است. لازمه اجرای صحیح شنای کرال پشت همانا حرکت قوی، پیوسته و مداوم پا است. پاها در ابتدا و هنگام حرکت به سمت پایین، صاف و محکم نگه داشته شده و سپس با خمیدگی مختصر زانوها که اجازه می‌دهد تا پا در مسیر قوسی شکل بزرگتری به حرکت درآید، به پایان می‌رسند. هنگام انجام پای کرال پشت ، بدن باید به حالت کشیده در آب قرار گیرد تاحرکت پای کرال پشت موثر انجام گیرد.و در ضمن باسن نباید بیش از اندازه در آب فرو رود، بلکه باید در سطح آب قرار گیرد،حرکت پا در کرال پشت بیشتر همان نگهداری افقی بدن بر روی آب را به عهده دارد.
حرکات پا در کرال پشت نیز از سه مفصل مچ پا، زانو، و ران زده می‌شود و از نقطه نظرحرکتی و مکانیکی مشابه حرکت پا در کرال سینه می‌باشد.
تمرین پای کرال پشت خارج از آب
دراینجا مانند انواع دیگر شنا بهتر است قبل از شروع کرال پشت، ابتدا به تمرین بدنی خارج از آب بپردازید وآمادگی لازم را برای اجرای کرال پشت در خود به وجود آورید. برای این کار کنار استخر به پشت دراز بکشید، به طوری که باسن شما در لبهٔ آن قرار گیرد . ساعدها را روی میز قرار داده وسرتان را کمی بالا بگیرید. ساقها و رانها را کشیده نگه داشته ، و زانوها را کمی خم کنید وبه طور مرتب ساقها را در خلاف جهت هم ، به بالا و پایین حرکت دهید. به طوری که حداکثر فاصله‌ای که پاهای شما با هم ایجاد می‌کنند، بین ۳۰ تا۴۰ سانتی متر باشد، و این حرکت را تا آنجا که خسته نشده‌اید انجام دهید.
از نکات مهمی که در هنگام پا زدن باید بدان توجه داشت ، این است که حرکت پا باید طوری به آب ضربه بزند که در موقع بالا آمدن، سطح آب را لمس نماید ، ولی از آب خارج نگردد. یعنی حالتی مانند جوشش آب بوجود بیاورد. اگر پاها در خارج ازآب دیده شود نشانگر این است که پاها بیش از حد بالا آمده‌است. سر هم نبایستی زیاد پایین باشد. اگر آب و حباب‌های ناشی ازپا زدن جوششی نداشته باشد ، بیانگر این است که پاها در سطح پائینی از حد لازم در حال حرکت است. فاصله بین دو پنجه پا زدن حداکثر نباید از۴۵ سانتی متر تجاوز نماید ، نکته مهم اینکه سر زانوها نباید از آب خارج گردد.
اشتباه‌های رایج و روش صحیح آن
اشتباه : فرو رفتن بیش از اندازهٔ باسن در داخل آب.
صحیح : باز کردن مفصل لگن خاصره، ولی توجه داشته باشید که شکم باید در سطح آب قرار گیرد ومضافاً اینکه سر تا حدود گوش در آب فرو رود.
اشتباه: حرکت پیستونی پا و فشار آوردن به آب توسط کف پا .
صحیح : مفصل لگن خاصره را باز کنید وحرکت را ازاین مفصل شروع نمایید وهر دو پا کمی به طرف محور طولی بدن متمایل شود ( چرخش به داخل کف پا) .
اشتباه: بعضی کارآموزها نیز بیش از حد مفصل زانو را در موقع پا زدن خم می‌نمایند که این کار پیشروی آنها را با اشکال روبرو می‌سازد.
صحیح : در حرکت پای کرال پشت مانند کرال سینه ، پا کاملا کشیده و پنجه به سمت داخل متمایل می‌گردد (به خصوص در موقعی که پا از پائین به طرف سطح آب ضربه وارد می‌کند).
مفصل زانو باید شکسته شود و در پایین ترین نقطه‌ای که پا از سطح آب قرار دارد این زاویه ، شکستگی زانو به ۹۵ درجه برسد.
[ویرایش] حرکت دست
درشنای کرال پشت، دستها به طور متناوت در داخل و خارج آب حرکت می‌نمایند. هنگامی که یک دست ازآب خارج می‌شود پنجهٔ دست دیگر به داخل آب فرو می‌رود. حرکت دست به طور کلی حرکت درکرال پشت به دو مرحله تقسیم می‌شود که عبارتند از حرکت در داخل آب وحرکت در خارج از آب.
مرحله‌ای که دست در زیر آب حرکت می‌نماید خود به دو مرحلهٔ کوچکتر تقسیم می‌شود این دو مرحله عبارتنداز: مرحلهٔ کشش و مرحلهٔ فشار.
مرحله‌ای که دست درخارج از آب حرکت می‌نماید ، هنگامی شروع می‌شود که دست مستقیم از آب خارج شده و از بالای بدن مسیری را طی کرده تا به بالای سربه نقطهٔ فرود در آب می‌رسد. ورود دست در آب به قراری است که کف دست متمایل به طرف خارج بوده و انگشت کوچک ابتدا با آب تماس حاصل می‌نماید . سپس حدود ۲۰-۱۵ سانتی متر دست به داخل آب فرو رفته و بعد از آن کشش شروع می‌شود. درهنگام کشش آرنج به تدریج خم شده ودر مرحله‌ای که در راستای شانه قرار می‌گیرد دارای بیشترین زاویه می‌شود. پس ازاین که زاویهٔ آرنج به بیشترین درجهٔ خود رسید، دراین زمان است که فشار آغاز می‌گردد. کشش شبیه حرفS انگلیسی است .
تمرین‌های آموزشی
حرکت متناوب دست کرال پشت در خشکی .
کارآموز شنا گر در قسمت کم عمق استخر آهسته به عقب گام بر می‌دارد وضمناً در همین حال اقدام به انجام دست کرال پشت می‌نماید. خروج دست از آب درقسمت جلوی بدن و عمل ورود دست در آب درقسمت پشت بدن صورت گیرد.
با خم کردن زانو در حالی که در آب فرو رفته‌ایم به طرف عقب گام بر می‌داریم و همزمان با این عمل دست کرال پشت را بطور متناوب انجام می‌دهیم.
تذکر: شانه‌ها تکیه گاه مهمی هستند و از آنجایی که ظریف وحساس هستند قبل از تمرین حرکت دست کرال پشت سعی کنید که کمربند شانه‌ای را خوب گرم وآماده کنید.
با فشار پا به دیوار استخر پس ازسرخوردن اقدام به انجام کرال پشت می‌کنیم . دست در خارج از آب باید راست و کشیده باشد و در زیر آب آرنج برای گرفتن بازدهی بیشتر خم می‌شود. درضمن چرخش ملایم حول محور طولی بدن پس از هر حرکت دست لازم است .
اشتباه‌های رایج و روش صحیح آن
اشتباه: قرار گرفتن شانه‌ها در زیر سطح آب .
صحیح : فقط شانهٔ همان دستی که در مرحلهٔ حرکت در داخل آب است در اثر چرخش حول محور طولی بدن باید قدری به داخل آب فرو رود.
اشتباه : بالا گرفتن سراز آب وفروبردن باسن درداخل آب.
صحیح : قسمت حلفی (پشت) گردن باید روی آب قرار گیرد و باسن در سطح آب باشد.
اشتباه : دست مستقیم در داخل آب حرکت کند و آرنج خم نشود.
صحیح : خم نمودن آرنج در مرحلهٔ کشش و فشار در زیر آب و چرخش ملایم حول محور طولی بدن.
بعضی از شناگران دستشان را از ناحیهٔ مچ خم می‌نمایند و دست را از آب بیرون می‌کشند و بعضی دیگر با چرخش بازوکف دست را متمایل به ران نموده وتقریبا مماس با ران دست را از آب بیرون می‌آورند. به نظر بعضی‌ها برای این که شناگر بتواند دستش را به طرز صحیح از آب بیرون بیاورد اولین قسمت از دست که از آب خارج می‌شود شصت دست است ولی بعضی دیگر از شناگران اصولا با مچ خمیده دست را از آب خارج می‌نمایند. به هر حال دست در طول مدتی که در هوا و خارج از آب قرار دارد به صورت کشیده بوده و سرعتش در حین طی کردن این مسیر باید متناسب با سرعت کشش دست دیگر در زیر آب باشد. بدین ترتیب که همیشه در کرال پشت دو دست باهم حالتی قرینه دارد. پس به علت قرینه بودن، دست خارج از آب نباید مسیرش راخیلی سریع تر از دستی که داخل آب است وعمل کشش را انجام می‌دهد تمام نماید. و اگر چنین شود میزان مقاومت نیز افزایش پیدا خواهد کرد.
محل ورود دست با آب در راستای خط شانه‌است، البته نباید دست بیش از حد از خط شانه خارج گردد. درشنای کرال پشت به ازای هر ۶ ضربه پا هر دو دست هر کدام یک بار دورمی زنند.
اجرای همزمان حرکات دست وپا
توجه داشته باشید که با دو حرکت دست چپ و راست یعنی هر دودست هرکدام یکبار یک دور می‌زنند، پاها حداکثر شش بار حرکت می‌نمایند. حرکت ویا کشش وفشار دستها عامل بسیار مهم و موثری درپیش روی شناگر می‌باشند و درمقابل حرکت پاها، اصولا در حفظ تعادل وثبات شناگر نقش مهمی را ایفا می‌نمایند. هنگامی که درپایان مرحلهٔ فشار دست در زیر آب به طرف پایین است و آمادهٔ خارج شدن از آب می‌باشد،حرکت پای همان سمت ، به طرف بالا و سطح آب است. این عمل باعث می‌شود که از بالا و پایین رفتن کمر جلوگیری شود. چرخش ملایم بدن حول محور طولی آن، باعث می‌شود که حرکت دست در خارج از آب و خم شدن آرنج درزیر آب آسانتر صورت گیرد.
موقعیت بدن درشنای کرال پشت
بدن شناگر در کرال پشت باید به مانند دیگر شناها درحالت افقی و موازی با سطح آب باشد . وبدین منظور بایستی از فروافتادن پاها جلوگیری نمود وهمچنین باید در نظر داشت که در موقع ضربه‌های پا ، پنجه بیرون نزند. و یا زانوها از آب خارج نگردند، سرحالتی به مانند خوابیدن معمولی دارد منتهی خوابیدن بدون استفاده از بالش، کسانی که دارای قدرت شناوری خوب بوده ویا ضربه‌های پای قوی دارند می‌توانند سر را کمی به سمت سینه خم نموده و چانه را به سینه نزدیک نمایند. درهمه حال باید متوجه بود که لگن پایین نیفتد و حالتی خمیده به بدن شناگر ندهد.
مطالعات مشاهده ایی از روی فیلم‌های تهیه شده از شنای کرال پشت این نکته را کاملا روشن ساخته‌است که بدن شناگر یک گردش حول محور طولی دارد که حدود ۹۰ درجه‌است که ۴۵ درجهٔ آن به سمت چپ و۴۵ درجهٔ آن به سمت راست می‌باشد. شناگر نباید از این گردش جلوگیری نموده ویا اینکه خودش سعی نماید بدنش را بچرخاند، بردن دست به بالای سر و فرو بردن دست در آب کشش زیر آب خودش این چرخش را به وجود خواهد آورد.
نفس گیری
شناگران بازدم را از راه بینی و دهان انجام می‌دهند. بازدم از بینی تا حدی باعث می‌شود تا آبی به داخل سوراخهای بینی وارد نشود . هنگام تنفس از راه دهان، فک خود را شل و آزاد نگه دارید . تنفس در کرال پشت راحت تر از دیگر شنا هاست ، به این علت که سر درتمام مدت درخارج از آب قرار دارد. ولی آنچه که بایستی بدان توجه داشت این است که شناگر نبایستی خیلی تند تند تفس گیری نماید و درعین حال نبایستی عمل هواگیری کشیده و طولانی باشد. و برای اینکه شاگرد بتواند بهترین حالت را بدست آورد بایستی به او گفت : با خارج شدن یک دست از آب عمل دم را انجام بده و با خارج شدن دست دیگرعمل بازدم را .
این شیوه وروش برای کسانی که می‌خواهند هواگیری را بطور منظم درکرال پشت یاد بگیرند. فرمول بسیارمناسبی است.
شنای قورباغه
شنای قورباغه گونه‌ای از ورزش شنا است. شنای قورباغه قدیمی‌ترین و رایج ترین گونه شنا است. دلیل این امر این است که در این نوع از شنا، شناگر قادر به تنفس راحت در حین شنا نیز هست. در استخرها گونه‌هایی از شنا که در آغاز به شناگران آموخته می‌شود معمولاً اول شنای کرال سینه و شنای قورباغه‌است.
شنای قورباغه یکی ازچهارنوع شنای اصلی است که مسابقات آن رسما برگزار می‌شود و در عین حال این شنا علاقه مندان بسیاری دارد، زیرا احتیاج کمتری به صرف انرژی نسبت به شنای کرال سینه دارد. یادگیریش آسان است. این شنا برای مسافت‌های طولانی مناسب است، علاوه بر این، شنای قورباغه هم جهت شنا کردن در دریا وهم در موقع نجات غریق مفید است. کندترین نوع شنا بین چهارنوع شنای اصلی است.
این شنا در واقع به این شکل انجام می‌شود که بدن درحالتی افقی برروی آب قرار گرفته دستها هر دو آب را از جلو گرفته و توسط کف و ساعد به طرف عقب و زیر شکم می‌کشند و از همان زیر آب، به جلو آمده کشیده می‌شوند و مجددا عمل کشش آب توسط دستها انجام می‌گردد. پاها نیز توسط فشار و ضربه‌ای که به آب وارد می‌آورند آب را به عقب می‌رانند. بدین روش که هر ضربه توسط کف پا زده می‌شود و برای اینکار مفصل ضربه و فشار لازم به آب وارد می‌شود. این نوع شنا را بعضی از مربیان قورباغه تجارتی نام گذاشته‌اند.
شنای قورباغه یکی ازچهارنوع شنای اصلی است که مسابقات آن رسما برگزار می‌شود و در عین حال این شنا علاقه مندان بسیاری دارد، زیرا احتیاج کمتری به صرف انرژی نسبت به شنای کرال سینه دارد. یادگیریش آسان است. این شنا برای مسافت‌های طولانی مناسب است، علاوه بر این، شنای قورباغه هم جهت شنا کردن در دریا وهم در موقع نجات غریق مفید است. کندترین نوع شنا بین چهارنوع شنای اصلی است.
این شنا در واقع به این شکل انجام می‌شود که بدن درحالتی افقی برروی آب قرار گرفته دستها هر دو آب را از جلو گرفته و توسط کف و ساعد به طرف عقب و زیر شکم می‌کشند و از همان زیر آب، به جلو آمده کشیده می‌شوند و مجددا عمل کشش آب توسط دستها انجام می‌گردد. پاها نیز توسط فشار و ضربه‌ای که به آب وارد می‌آورند آب را به عقب می‌رانند. بدین روش که هر ضربه توسط کف پا زده می‌شود و برای اینکار مفصل ضربه و فشار لازم به آب وارد می‌شود. این نوع شنا را بعضی از مربیان قورباغه تجارتی نام گذاشته‌اند.
عملکرد پاها
بدن به حالت شناور روی آب قرار می‌گیرد. ساق پا ابتدا به سمت باسن خم می‌شود. در ناحیه تهیگاه خمیدگی ملایمی نیز ایجاد می‌شود. زانوها به اندازه ۱۵ سانتی متر در هنگام خم شدن زانوها از یکدیگر فاصله می‌گیرند، اندک زمانی قبل ازآنکه پاشنهٔ پاها به باسن برسند، پنجه پاها به طرف نازک نی و زانو کشیده می‌شوند و پاشنهٔ پاها به داخل نزدیک می‌شوند . اکنون ساق پا همزمان از طرفین حرکت کرده و دایره‌ای را در جهت عقب ترسیم می‌کند و کف پاها نیز با فشار خود آب را به عقب می‌رانند.
به محض اینکه مرحله فشار تمام شد، پاها به طور کشیده و مستقیم در مجاورت یکدیگر در داخل آب قرارمی گیرند. ضربه‌های پای شنای قورباغه باید توسط تخته شنا به منظور به دست آوردن تکنیک و مکانیک صحیح حرکت آن انجام شود. به وسیلهٔ تخته شنا، شناگر و مربی بهتر متوجه می‌شوند که ضربه‌های وارده و یا حرکت‌های انجام شده توسط پاها به چه میزان تاثیر داشته و چقدر باعث جلو رفتن شناگر می‌شود و در عین حال حالت و شرایط پاها کاملا مشخص می‌شود. اما باید توجه داشت که در هنگام استفاده از تخته شنا و پا زدن با آن، دستها کشیده شود و تخته را به جلو متمایل سازد و درعین حال شانه‌ها را کاملا به پائین و داخل آب فرو ببرد.
باید توجه داشته باشید که پاشنه‌های پا از سطح آب خارج نگردد و اگر چنین موردی را در موقع آوردن پا به جلو مشاهده کردید، باید زانوها را کمی بیشتر به زیر لگن خاصره و باسن برده و به شکم نزدیک سازید. این عمل باعث می‌شود که پاشنه پاها به پائین برود، یعنی جائی که باید باشد. و وقتی پاشنه‌های پا در زیر سطح آب باشد نشان می‌دهد که نیروی وارده توسط کف پا کاملا اثر می‌نماید. در شنای قورباغه حرکت‌های پا بسیار مهم است. زیرا ۵۰ در صد پیشروی بدن در آب مرهون ضربه‌های پا به خصوص از ناحیه کف پا می‌باشد.
درعین حال باید در نظر داشت که در بین شناگران قورباغه رو، بعضی‌ها حرکت دستشان قوی است و باعث پیش روی بیشترشان می‌شود و بعضی دیگر حرکت پاهایشان. ضربه پاها باید حتی المقدور با کف پا باشد و بدین علت است که لازم است مچ پاها به طور کامل دارای انعطاف پذیری باشند. برای اینکه مشخص شود که مفصل مچ پای شناگر به اندازه کافی دارای جنبش پذیری است یا نه، آزمایش ساده‌ای وجود دارد. بدین طریق که شناگر مستقیم می‌ایستد، در حالیکه پاهایش نزدیک به هم است و دستهایش را پشت سر نگه داشته سعی می‌کند در همان حالت بنشیند و باسن او به پاهایش بچسبد. اگر نتواند چنین کند و پاشنه‌ها از زمین جدا شود یا به عقب بیفتد، نشانه این است که مفصل مچ به انداره کافی جنبش پذیر نیست. البته در بعضی‌ها به علت سفت بودن تا ندون آشیل و یا کشیده نبودن عضلات ساق قادر نیستند این آزمایش را به خوبی انجام دهند. جهت جنبش پذیری مفاصل ، شناگر باید در خشکی خوب تمرین کند.
تمرینات آموزشی برای بهبود عملکرد پا
کارآموز شناگر روی لبه استخر به قراری که هر دو دست به عقب تکیه داده شده می‌نشیند. در این حالت ساق هر دو پا آویزان در داخل آب قرار می‌گیرند. زانوها به اندازه عرض شانه‌ها از یکدیگر فاصله دارند و درحالی که پنجه هردو پا به طرف ساق پاها و خارج متمایل می‌باشند، کارآموز شنا گر با هردو پای خود دایره‌ای را درآب ترسیم می‌نماید. در هنگام اجرای این حرکت، آب توسط کف پای کارآموز فشرده می‌شود. در انتهای حرکت ، پنجهٔ پاها ، مجددا کشیده شده و هر دو پا مستقیم در مجاورت یکدیگر قرارمی گیرند تا حرکت بعدی را شروع نمایند.
با گرفتن موج گیر روی سطح صورت را بین دو دست بر روی سطح آب قرار می‌دهیم. در این حالت مبادرت به انجام پای قورباغه می‌نماییم. زانوها نباید به هنگام زدن ضربه از یکدیگر فاصله داشته باشند. کارآموز باید حالت جمع ، باز بسته را فراموش نکند. حتما مربی بایستی این حرکت را قبل از اینکه کارآموز انجام دهد، خود به او نشان دهد.
تمرین ترکیبی: برای اینکه حرکت پا بهتر و موثرتر آموزش داده شود، کار آموز روی آب به شکم دراز می‌کشد. برای تعادل بهتر، کار آموز با یک دست موج گیر و با دست دیگر کمی پایین تر ازموج گیر را می‌گیرد. نفر دوم با گرفتن کف پای نفری که دراز کشیده، عمل مقاومت آب را درمقابل فشار کف و ساق پا به عقب انجام می‌دهد.
با گرفتن تخته شنا توسط دو دست، مسافت‌های کوتاه بدون تنفس همراه با پای قورباغه طی شود.
انجام تمرین قبلی بدون استفاده از تخته شنا. دستها کاملا کشیده و صورت در بین دستها قرار می‌گیرد.
کارآموز شناگر در حالی که بر روی شکم در سطح آب دراز کشیده‌است مبادرت به انجام پای قورباغه می‌نماید. ضمنا درهمین حالت نفر دوم دست‌های نفر اول را گرفته و آهسته به عقب گام بر می‌دارد.
اشتباهات رایج و روش تصحیح آن
اشتباه: زانوها بیش از حد معمول از یکدیگر جدا و باز شوند.
اصلاح: زانوها نباید بیش از عرض شانه از یکدیگر جدا شوند.
اشتباه: کشیدگی پنجه پاها در هنگام وارد کردن فشار توسط کف پا به آب .
اصلاح: کف پا به طرف خارج چرخانیده شود و پنجه پاها به طرف انگشت کوچک پا رانده شود.
اشتباه: کشیدن زانو به زیر شکم
اصلاح : کف پاها درابتدای مرحله فشارباید به سطح آب متمایل باشد.
عملکرد دست
دستها با فاصله‌ای درحدود ۲۰-۱۵ سانتی متر در زیر آب با آرنج‌های کشیده، آب را به طرفین و انتهای بدن می‌کشند. ضمناً کف دستها به طور مورّب به طرف خارج از بدن قرارخواهند داشت.
هنگامی که دستها از طرفین درحدود ۴۰-۳۰ سانتی متر از یکدیگر جدا شدند، مفصل آرنج شروع به خم شدن می‌نماید. با خم شدن مفصل آرنجها بازوها و دستها می‌توانند حول محور طولی خود به حرکت درآیند.
توجه داشته باشید که جهت آرنجها به طرف بالا بوده و در تمام مرحلهٔ حرکت بالاتر از سایر قسمت‌های زیر مفصل آرنج خواهد بود. هنگام کشش، آرنجها نباید به هیچ وجه از ارتفاع شانه بالاتر باشند، ولی باید نسبت به ساعد و کف دستها در سطح بالاتری قرار داشته باشند تا به این طریق شناگر بتواند عمل کشش وفشار را بهتر انجام دهد.
درطول دامنه کشش هنگامی که مچ و کف دستها کمی مانده در امتداد و زیر شانه قرار بگیرند، مرحله‌ای است که به اندازه کافی از یکدیگر فاصله گرفته و دراین زمان فشارآغاز می‌گردد. مرحله فشار هنگامی شروع می‌شود که کف دستها به طرف داخل حرکت می‌کنند و آرنجها نیز به طرف بالاتنه آورده می‌شود.
پس از اتمام مرحله فشار مچ و دستها از زیر خط میان بدن باید به جلو هدایت شوند. کف دستها نیز باید نزدیک به یکدیگر قرار داشته باشند.
پس از اینکه دستها کاملاً به جلو هدایت شدند، برای مدتی بسیار کوتاه درهمان حالت، بی حرکت خواهند ماند. این بی حرکتی برای سرخوردن و کشش بدن به جلو صورت می‌گیرد و بعد از آن کشش و حرکت مجدد دستها آغاز می‌شود.
تمریناتی برای بهبود عملکرد دست
در حالی که کار آموز شناگر به روی سینه در آب قرار گرفته، برای تعادل بهتر با یک دست تخته شنا را گرفته و با دست دیگر تمرین می‌کند و بعد با دست راست تخته شنا را می‌گیرد و با دست چپ شروع به تمرین می‌کند، برای برقراری تعادل، شیئی شناور را به پای خود بسته، تا اینکه پای شما به پایین نرود.
در حالی که یک پا به جلو و پای دیگر به عقب است در داخل آب قرار می‌گیریم. سپس با خم نمودن بالا تنه به جلو، مبادرت به انجام دست قورباغه می‌نماییم. در هنگام اجرای این تمرین صورت در داخل آب قرار خواهد داشت.
پس از سرخوردن در آب اقدام به زدن دست قورباغه می‌نماییم . برای متعادل نگه داشتن بدن یک تخته شنا بین دو ران قرار می‌دهیم.
کار آموز شناگر به روی شکم در سطح آب قرار می‌گیرد، در حالی که یک نفر هر دو پای او را از پشت گرفته و او را به طرف جلو می‌راند. ضمناً در همین حالت کار آموز شناگر اقدام به انجام دست قورباغه می‌نماید.
اشتباهات رایج و روش صحیح آن
اشتباه: آرنجها بالاتر از شانه کشیده شوند.
صحیح: هنگامی که مرحله کشش در مقابل شانه‌ها به اتمام رسید، آرنجها باید پایین تر از شانه‌ها قرار داشته باشند.
اشتباه: پایین افتادن آرنجها در هنگام کشش.
صحیح: بالاتر کشیدن آرنجها از ساعد و دست.
اشتباه: خم نمودن مفصل مچ دست و به حرکت در آوردن کف دستها در مقابل مقاومت آب.
صحیح: مستقیم و راست نگاه داشتن مفصل مچ دست و به حرکت در نیاوردن دست در مقابل آب.
اشتباه: پشت سرهم زدن دستها.
صحیح: زدن دستها با مکث و فکر.
هماهنگی حرکات دست و پا
اکنون به شرح هماهنگی حرکت دست و پای قورباغه بدون عمل تنفس می‌پردازیم . پس از سرخوردن در آب حرکت دستها شروع می‌شود. دستها قبل از شروع حرکت به طور کامل کشیده هستند. سر بین دو دست قرار خواهد داشت. در مرحله‌ای که کشش دستها به اتمام رسیده و مرحله فشار شروع می‌شود، حرکت پا آغاز می‌شود. در زمانی که هدایت دستها به طرف جلو رو به اتمام است، فشار پا به آب آغاز می‌گردد. لحظه‌ای قبل از شروع مجدد حرکت دستها و پاها مرحله‌ای است که بدن به طرف جلو پیش روی می‌کند و در این زمان کوتاه است که هم حرکت دست و هم حرکت پا متوقف خواهند بود. توجه داشته باشید که آموزش این بی حرکتیِ کوتاه از نکات اساسی در آموزش شنای قورباغه می‌باشد.
تمریناتی برای بهبود هماهنگی حرکات دست و پا
با فشار پا به دیوار استخر در آب سر می‌خوریم. در حال سر خوردن بدن و دستها باید کاملاً کشیده باشند. قبل از اتمام سرخوردن یک دست قورباغه زده می‌شود و متعاقب آن دو حرکت پای قورباغه و پس از اتمام دو حرکت پا مجدداً حرکت دست انجام می‌گیرد. لازم به اشاره‌است که در هنگام اجرای این تمرین صورت در داخل آب قرار خواهد داشت.
اجرای تمرین قبلی با این تفاوت که به جای دو پای قورباغه یک پای قورباغه زده می‌شود. بدین معنی که پس از یک دست قورباغه تنها یک پای قورباغه زده می‌شود.
حرکت دستها به همراه تنفس
با شروع مرحله کشش ، سر به تدریج از آب بالا می‌آید، به طوری که در آغاز مرحله فشار، سر آنقدر از آب خارج شده که دهان برای عمل دم آزاد است و انگشت‌ها به طرف پایین قرار دارد.
بد نیست اشاره شود که بالاتنه در مرحله فشار نباید به طرف بالا یا پایین حرکت نماید، زیرا با این عمل از حرکت مستقیم بدن به جلو جلوگیری شده و ضمناً به نیروی مقاومت آب و مصرف انرژی افزوده می‌شود. البته به محض اینکه دهان آزاد شد عمل دم از طریق آن صورت می‌گیرد. عمل بازدم در هنگام هدایت دستها به جلو و روبروی صورت و نیز در هنگام کشش توسط بینی انجام می‌گیرد.
بد نیست اشاره شود که صورت در هنگام هدایت دستها به جلو در داخل آب قرار دارد و بدن به طورکامل کشیده‌است.
اشتباهات رایج و روش صحیح آن
اشتباه: سر، دیر از آب بیرون آید و عمل دم به تأخیر افتد.
صحیح: با شروع کشش دستها، سر به تدریج از آب بیرون می‌آید به طوری که دهان با شروع مرحله فشار آزاد شده تا عمل دم به آسانی انجام گیرد.
اشتباه: در هنگام دم بدن از آب تا سینه خارج شود.
صحیح: درمرحله دم سر فقط تا حد گردن ازآب بیرون می‌آید و کف دستها آب، را تنها به طرف انتهای بدن به حرکت درمی آورند.
بدن به حالت شناور روی آب قرار می‌گیرد. ساق پا ابتدا به سمت باسن خم می‌شود. در ناحیه تهیگاه خمیدگی ملایمی نیز ایجاد می‌شود. زانوها به اندازه ۱۵ سانتی متر در هنگام خم شدن زانوها از یکدیگر فاصله می‌گیرند، اندک زمانی قبل ازآنکه پاشنهٔ پاها به باسن برسند، پنجه پاها به طرف نازک نی و زانو کشیده می‌شوند و پاشنهٔ پاها به داخل نزدیک می‌شوند . اکنون ساق پا همزمان از طرفین حرکت کرده و دایره‌ای را در جهت عقب ترسیم می‌کند و کف پاها نیز با فشار خود آب را به عقب می‌رانند.
به محض اینکه مرحله فشار تمام شد، پاها به طور کشیده و مستقیم در مجاورت یکدیگر در داخل آب قرارمی گیرند. ضربه‌های پای شنای قورباغه باید توسط تخته شنا به منظور به دست آوردن تکنیک و مکانیک صحیح حرکت آن انجام شود. به وسیلهٔ تخته شنا، شناگر و مربی بهتر متوجه می‌شوند که ضربه‌های وارده و یا حرکت‌های انجام شده توسط پاها به چه میزان تاثیر داشته و چقدر باعث جلو رفتن شناگر می‌شود و در عین حال حالت و شرایط پاها کاملا مشخص می‌شود. اما باید توجه داشت که در هنگام استفاده از تخته شنا و پا زدن با آن، دستها کشیده شود و تخته را به جلو متمایل سازد و درعین حال شانه‌ها را کاملا به پائین و داخل آب فرو ببرد.
باید توجه داشته باشید که پاشنه‌های پا از سطح آب خارج نگردد و اگر چنین موردی را در موقع آوردن پا به جلو مشاهده کردید، باید زانوها را کمی بیشتر به زیر لگن خاصره و باسن برده و به شکم نزدیک سازید. این عمل باعث می‌شود که پاشنه پاها به پائین برود، یعنی جائی که باید باشد. و وقتی پاشنه‌های پا در زیر سطح آب باشد نشان می‌دهد که نیروی وارده توسط کف پا کاملا اثر می‌نماید. در شنای قورباغه حرکت‌های پا بسیار مهم است. زیرا ۵۰ در صد پیشروی بدن در آب مرهون ضربه‌های پا به خصوص از ناحیه کف پا می‌باشد.
درعین حال باید در نظر داشت که در بین شناگران قورباغه رو، بعضی‌ها حرکت دستشان قوی است و باعث پیش روی بیشترشان می‌شود و بعضی دیگر حرکت پاهایشان. ضربه پاها باید حتی المقدور با کف پا باشد و بدین علت است که لازم است مچ پاها به طور کامل دارای انعطاف پذیری باشند. برای اینکه مشخص شود که مفصل مچ پای شناگر به اندازه کافی دارای جنبش پذیری است یا نه، آزمایش ساده‌ای وجود دارد. بدین طریق که شناگر مستقیم می‌ایستد، در حالیکه پاهایش نزدیک به هم است و دستهایش را پشت سر نگه داشته سعی می‌کند در همان حالت بنشیند و باسن او به پاهایش بچسبد. اگر نتواند چنین کند و پاشنه‌ها از زمین جدا شود یا به عقب بیفتد، نشانه این است که مفصل مچ به انداره کافی جنبش پذیر نیست. البته در بعضی‌ها به علت سفت بودن تا ندون آشیل و یا کشیده نبودن عضلات ساق قادر نیستند این آزمایش را به خوبی انجام دهند. جهت جنبش پذیری مفاصل ، شناگر باید در خشکی خوب تمرین کند.
تمرینات آموزشی برای بهبود عملکرد پا
کارآموز شناگر روی لبه استخر به قراری که هر دو دست به عقب تکیه داده شده می‌نشیند. در این حالت ساق هر دو پا آویزان در داخل آب قرار می‌گیرند. زانوها به اندازه عرض شانه‌ها از یکدیگر فاصله دارند و درحالی که پنجه هردو پا به طرف ساق پاها و خارج متمایل می‌باشند، کارآموز شنا گر با هردو پای خود دایره‌ای را درآب ترسیم می‌نماید. در هنگام اجرای این حرکت، آب توسط کف پای کارآموز فشرده می‌شود. در انتهای حرکت ، پنجهٔ پاها ، مجددا کشیده شده و هر دو پا مستقیم در مجاورت یکدیگر قرارمی گیرند تا حرکت بعدی را شروع نمایند.
با گرفتن موج گیر روی سطح صورت را بین دو دست بر روی سطح آب قرار می‌دهیم. در این حالت مبادرت به انجام پای قورباغه می‌نماییم. زانوها نباید به هنگام زدن ضربه از یکدیگر فاصله داشته باشند. کارآموز باید حالت جمع ، باز بسته را فراموش نکند. حتما مربی بایستی این حرکت را قبل از اینکه کارآموز انجام دهد، خود به او نشان دهد.
تمرین ترکیبی: برای اینکه حرکت پا بهتر و موثرتر آموزش داده شود، کار آموز روی آب به شکم دراز می‌کشد. برای تعادل بهتر، کار آموز با یک دست موج گیر و با دست دیگر کمی پایین تر ازموج گیر را می‌گیرد. نفر دوم با گرفتن کف پای نفری که دراز کشیده، عمل مقاومت آب را درمقابل فشار کف و ساق پا به عقب انجام می‌دهد.
با گرفتن تخته شنا توسط دو دست، مسافت‌های کوتاه بدون تنفس همراه با پای قورباغه طی شود.
انجام تمرین قبلی بدون استفاده از تخته شنا. دستها کاملا کشیده و صورت در بین دستها قرار می‌گیرد.
کارآموز شناگر در حالی که بر روی شکم در سطح آب دراز کشیده‌است مبادرت به انجام پای قورباغه می‌نماید. ضمنا درهمین حالت نفر دوم دست‌های نفر اول را گرفته و آهسته به عقب گام بر می‌دارد.
اشتباهات رایج و روش تصحیح آن
اشتباه: زانوها بیش از حد معمول از یکدیگر جدا و باز شوند.
اصلاح: زانوها نباید بیش از عرض شانه از یکدیگر جدا شوند.
اشتباه: کشیدگی پنجه پاها در هنگام وارد کردن فشار توسط کف پا به آب .
اصلاح: کف پا به طرف خارج چرخانیده شود و پنجه پاها به طرف انگشت کوچک پا رانده شود.
اشتباه: کشیدن زانو به زیر شکم
اصلاح : کف پاها درابتدای مرحله فشارباید به سطح آب متمایل باشد.
عملکرد دست
دستها با فاصله‌ای درحدود ۲۰-۱۵ سانتی متر در زیر آب با آرنج‌های کشیده، آب را به طرفین و انتهای بدن می‌کشند. ضمناً کف دستها به طور مورّب به طرف خارج از بدن قرارخواهند داشت.
هنگامی که دستها از طرفین درحدود ۴۰-۳۰ سانتی متر از یکدیگر جدا شدند، مفصل آرنج شروع به خم شدن می‌نماید. با خم شدن مفصل آرنجها بازوها و دستها می‌توانند حول محور طولی خود به حرکت درآیند.
توجه داشته باشید که جهت آرنجها به طرف بالا بوده و در تمام مرحلهٔ حرکت بالاتر از سایر قسمت‌های زیر مفصل آرنج خواهد بود. هنگام کشش، آرنجها نباید به هیچ وجه از ارتفاع شانه بالاتر باشند، ولی باید نسبت به ساعد و کف دستها در سطح بالاتری قرار داشته باشند تا به این طریق شناگر بتواند عمل کشش وفشار را بهتر انجام دهد.
درطول دامنه کشش هنگامی که مچ و کف دستها کمی مانده در امتداد و زیر شانه قرار بگیرند، مرحله‌ای است که به اندازه کافی از یکدیگر فاصله گرفته و دراین زمان فشارآغاز می‌گردد. مرحله فشار هنگامی شروع می‌شود که کف دستها به طرف داخل حرکت می‌کنند و آرنجها نیز به طرف بالاتنه آورده می‌شود.
پس از اتمام مرحله فشار مچ و دستها از زیر خط میان بدن باید به جلو هدایت شوند. کف دستها نیز باید نزدیک به یکدیگر قرار داشته باشند.
پس از اینکه دستها کاملاً به جلو هدایت شدند، برای مدتی بسیار کوتاه درهمان حالت، بی حرکت خواهند ماند. این بی حرکتی برای سرخوردن و کشش بدن به جلو صورت می‌گیرد و بعد از آن کشش و حرکت مجدد دستها آغاز می‌شود.
تمریناتی برای بهبود عملکرد دست
در حالی که کار آموز شناگر به روی سینه در آب قرار گرفته، برای تعادل بهتر با یک دست تخته شنا را گرفته و با دست دیگر تمرین می‌کند و بعد با دست راست تخته شنا را می‌گیرد و با دست چپ شروع به تمرین می‌کند، برای برقراری تعادل، شیئی شناور را به پای خود بسته، تا اینکه پای شما به پایین نرود.
در حالی که یک پا به جلو و پای دیگر به عقب است در داخل آب قرار می‌گیریم. سپس با خم نمودن بالا تنه به جلو، مبادرت به انجام دست قورباغه می‌نماییم. در هنگام اجرای این تمرین صورت در داخل آب قرار خواهد داشت.
پس از سرخوردن در آب اقدام به زدن دست قورباغه می‌نماییم . برای متعادل نگه داشتن بدن یک تخته شنا بین دو ران قرار می‌دهیم.
کار آموز شناگر به روی شکم در سطح آب قرار می‌گیرد، در حالی که یک نفر هر دو پای او را از پشت گرفته و او را به طرف جلو می‌راند. ضمناً در همین حالت کار آموز شناگر اقدام به انجام دست قورباغه می‌نماید.
اشتباهات رایج و روش صحیح آن
اشتباه: آرنجها بالاتر از شانه کشیده شوند.
صحیح: هنگامی که مرحله کشش در مقابل شانه‌ها به اتمام رسید، آرنجها باید پایین تر از شانه‌ها قرار داشته باشند.
اشتباه: پایین افتادن آرنجها در هنگام کشش.
صحیح: بالاتر کشیدن آرنجها از ساعد و دست.
اشتباه: خم نمودن مفصل مچ دست و به حرکت در آوردن کف دستها در مقابل مقاومت آب.
صحیح: مستقیم و راست نگاه داشتن مفصل مچ دست و به حرکت در نیاوردن دست در مقابل آب.
اشتباه: پشت سرهم زدن دستها.
صحیح: زدن دستها با مکث و فکر.
هماهنگی حرکات دست و پا
اکنون به شرح هماهنگی حرکت دست و پای قورباغه بدون عمل تنفس می‌پردازیم . پس از سرخوردن در آب حرکت دستها شروع می‌شود. دستها قبل از شروع حرکت به طور کامل کشیده هستند. سر بین دو دست قرار خواهد داشت. در مرحله‌ای که کشش دستها به اتمام رسیده و مرحله فشار شروع می‌شود، حرکت پا آغاز می‌شود. در زمانی که هدایت دستها به طرف جلو رو به اتمام است، فشار پا به آب آغاز می‌گردد. لحظه‌ای قبل از شروع مجدد حرکت دستها و پاها مرحله‌ای است که بدن به طرف جلو پیش روی می‌کند و در این زمان کوتاه است که هم حرکت دست و هم حرکت پا متوقف خواهند بود. توجه داشته باشید که آموزش این بی حرکتیِ کوتاه از نکات اساسی در آموزش شنای قورباغه می‌باشد.
تمریناتی برای بهبود هماهنگی حرکات دست و پا
با فشار پا به دیوار استخر در آب سر می‌خوریم. در حال سر خوردن بدن و دستها باید کاملاً کشیده باشند. قبل از اتمام سرخوردن یک دست قورباغه زده می‌شود و متعاقب آن دو حرکت پای قورباغه و پس از اتمام دو حرکت پا مجدداً حرکت دست انجام می‌گیرد. لازم به اشاره‌است که در هنگام اجرای این تمرین صورت در داخل آب قرار خواهد داشت.
اجرای تمرین قبلی با این تفاوت که به جای دو پای قورباغه یک پای قورباغه زده می‌شود. بدین معنی که پس از یک دست قورباغه تنها یک پای قورباغه زده می‌شود.
حرکت دستها به همراه تنفس
با شروع مرحله کشش ، سر به تدریج از آب بالا می‌آید، به طوری که در آغاز مرحله فشار، سر آنقدر از آب خارج شده که دهان برای عمل دم آزاد است و انگشت‌ها به طرف پایین قرار دارد.
بد نیست اشاره شود که بالاتنه در مرحله فشار نباید به طرف بالا یا پایین حرکت نماید، زیرا با این عمل از حرکت مستقیم بدن به جلو جلوگیری شده و ضمناً به نیروی مقاومت آب و مصرف انرژی افزوده می‌شود. البته به محض اینکه دهان آزاد شد عمل دم از طریق آن صورت می‌گیرد. عمل بازدم در هنگام هدایت دستها به جلو و روبروی صورت و نیز در هنگام کشش توسط بینی انجام می‌گیرد.
بد نیست اشاره شود که صورت در هنگام هدایت دستها به جلو در داخل آب قرار دارد و بدن به طورکامل کشیده‌است.
اشتباهات رایج و روش صحیح آن
اشتباه: سر، دیر از آب بیرون آید و عمل دم به تأخیر افتد.
صحیح: با شروع کشش دستها، سر به تدریج از آب بیرون می‌آید به طوری که دهان با شروع مرحله فشار آزاد شده تا عمل دم به آسانی انجام گیرد.
اشتباه: در هنگام دم بدن از آب تا سینه خارج شود.
صحیح: درمرحله دم سر فقط تا حد گردن ازآب بیرون می‌آید و کف دستها آب، را تنها به طرف انتهای بدن به حرکت درمی آورند.
شنا کرال سینه
کرال سینه یکی از انواع شنا می‌باشد که حرکاتی کاملاً تعریف شده و مشخص دارد. شانه‌ها باید با آب در یک خط قرار بگیرند، و حرکات دستها و پاها باید با هم انجام شود. دستها از سینه دور شده و به دور بدن می‌گردد و بعد دوباره به جای اولیه باز می‌گردد (پاها مستقیم اند و بالا و پایین می‌روند). اگر با این حرکت یک ساعت شنا کنید، حدود ۷۵۰ کالری خواهید سوزاند.
کلمه کرال از فعل انگلیسی Crawl مشتق شده که به معنی خزیدن است . زیرا انسان به وسیلهٔ این شنا در آب می‌خزد و پیش می‌رود.
تاریخچه
کسی به درستی نمی‌داند که اولین بار این شنا در کدام کشور معمول شده‌است ، ولی شواهد و قوانین نشان می‌دهد که به احتمال زیاد این شنا در مصر ابداع شده‌است. اما مسلم این است که در سال۱۷۰۰ در استرالیا این شنا به وسیلهٔ الک ویکمن معمول شد ، و سپس به آمریکا و اروپا راه یافت ، و بالاخره یکی از مهمترین بازی‌ها در مسابقه‌های المپیک را تشکیل داد ، و برای اولین بار یک آمریکایی به نام چارلز دانیلز به سال ۱۹۰۸ در رشتهٔ شنای بازیهای المپیک شرکت کرد و با شنای کرال مسافت ۱۰۰ متر را در ۶۰ ثانیه و سه پنجم طی کرد و برنده شد . شنای کرال امروزه بیش از هر شنای دیگر طرفدار دارد و بیشتر شناگرها با آن آشنایی دارند.
فنون و مهارت ها
وضعیت سر
چشمها یک متر یا دو متر جلوتر و به نقطه‌ای در کف استخر نگاه می‌کنند. خط برخورد آب با سر، نزدیک به خط رویش موی سر در بالای پیشانی است. سر تا حدی ثابت و در یک وضعیت مرکزی قرار می‌گیرد، به جز زمانی که برای نفس‌گیری می‌چرخد .
عملکرد پا
در شنای کرال سینه عمدتاً این عمل شلاقی و پی‌درپی پاهاست که منجر به تثبیت وضعیت خطی بدن شده و تعادل لازم را برای شنا فراهم می‌آورد. و شنای کرال را موزون می‌کند. در شنای کرال، حرکت پا بسیار حایز اهمیت است. مطلب مهم این که بر خلاف تصور ما حرکات شدید و کند پاها توام با سرو صدای زیاد که غالبا در مبتدیان دیده می‌شود کوچکترین ارزشی ندارد، بلکه حرکات کوتاه و سریع پاها لازمه این کار است. حرکات پاها از مفصل شروع می‌شود که ران را به لگن خاصره مربوط می‌سازد. زانو هم حرکت می‌کند، اما حرکت آن کمتر از مفصل قبلی است و فقط تا آن حد صورت می‌گیرد که پاهای شناگر از آب خارج شده و بلافاصله به آب ضربه بزند و روی این اصل زاویه بین ساقها هیچ وقت از ۳۰ درجه تجاوز نمی‌کند .
همچنین ساقها، رانها و پاها هرگز ار هم فاصله نمی‌گیرند، بلکه همیشه به هم مالیده می‌شوند هنگام زدن پاها باید توجه کنید که پاشنه پاها ازهم فاصله نگیرند، که معمولا کارآموز شناگر پاشنه پاها را از هم فاصله می‌دهد. زانوها نباید زیاد بشکند، این عمل باعث می‌شود که پیشرفت خوبی نداشته باشید انگشتان پاها باید کشیده شوند. یکی از مهمترین مواردی که باید در پای کرال سینه درنظر گرفت، این است که در موقع زدن پای کرال انگشتان پا نباید عمود بر کف استخر باشند و شکستگی نیز نباید بیش از حد شود.
مثلی است معروف که شنا را در آب یاد می‌گیرند، ولی به راستی برای صرفه جویی در وقت، می‌توان در خانه نیز مقدمات آن را فرا گرفت. روی این اصل توصیه می‌شود در خانه و یا کنار استخر، بی آنکه بدن خود را خیس کنید روی کاناپه و یا میز دراز بکشید و روی سینه قرار بگیرید و سر را بین بازوها گرفته و پاهایتان را قریب در خارج نگه دارید، بسیار سریع و همان طور که قبلاٌ گفته شد به حرکت پاها بپردازید. پس از چند جلسه تمرین، این بار کناره استخر را بگیرید و در آب بی آن که به حرکت بازوها فکر کنید سرتان را بین بازوها قرار داده و تقریباٌ سرتان را در آب فرو ببرید و حرکت پاها را تمرین کنید و بعدها به فکر پیشروی در آب باشید حتی می‌توانید حرکت پاها را با کمک دوستانتان تمرین کنید. باید توجه داشته باشید که در موقع تمرین پا سرتان نباید بالا باشد. چون این عمل باعث می‌شودکه پاها به پایین بروند.
آهنگ ضربه شلاقی پا
عمل پا در شنای کرال سینه به چندین آهنگ (ضرب) می‌تواند استفاده شود .
آهنگ شش ضربه‌ای
عمل پای استاندارد در شنای کرال سینه، آهنگ شش‌ضربه‌ای است. شناگران معمولاً‌این آهنگ را در شناهای سرعتی استفاده می‌کنند، زیرا به حفظ سرعت استارتهاو برگشتها و نیز حفظ سرعت نزدیک شدن به خط پایان کمک می‌کند.
تکنیک آهنگ شش ضربه‌ای بشرح زیر است :
عمل پا از ناحیه باسن شروع می‌شود.
عضلات پای شناگر در سرتاسر شنا شل و آزاد است و زانو نیز خیلی کم تا می‌شود.
آهنگ شش ضربه‌ای یک عمل پیوسته و مداوم است و پاشنه پا در کل شنا در زیرسطح آب و یا در سطح آب باقی می‌ماند.
برای اینکه حالت آزاد و شل مچ پا محفوظ بماند، حرکت تا شدن طبیعی پا (مچ به پایین) ضروری است.
آهنگ دو ضربه‌ای
شناگران اغلب این آهنگ را برای حفظ تعادل بدن درشناهای نیمه استقامتی و استقامتی استفاده می‌کنند.
تکنیک این آهنگ به قرار زیر است:
پاها به جز برای ضربات نیرومند به پایین موقعی که دست مخالف وارد آب می‌شود، در سطح آب حرکت می‌کنند.
هر ضربه پا به پایین برای تسهیل چرخش بدن تنظیم می‌شود.
آهنگ چهار ضربه‌ای متقاطع
تکنیک این آهنگ مشابه آهنگ شش ضربه‌ای است با این تفاوت که در این آهنگ، ضربه سوم پا همچنان که قوزکها (مچ پاها) از کنار یکدیگر می‌گذرند، همدیگر را قطع می‌کنند .
اشتباهات معمول در پای کرال سینه
زانو بیش از اندازه خم باشد و حرکت از ساق پا صورت گیرد .
درهنگام زدن پای کرال پاشنه‌ها را دور از یکدیگر نگه دارند
بالا نگاهداشتن سر و صورت از سطح آب
پنجه پا کشیده شود و مچ پا حرکتی انجام ندهد .
نزدیک بودن بیش از اندازه پاها به یکدیگر .
عملکرد دست
تعویض منظم حرکت دستها در شنای کرال سینه موجب پیشروی در آب می‌شود. هنگامی که یکدست حرکت کشش را در داخل آب انجام می‌دهد، در همان زمان دست دیگر درخارج از آب آماده ورود در آب می‌شود. تا یک دست، دست دیگر را لمس نکرد نباید، از آب خارج شود. چه در داخل و چه در خارج از آب همیشه آرنج بالاتر از مچ دست قرار دارد، ولی این تکنیک جای خودرا با روش کنونی که مکثی در کشش دست وجود ندارد، داد. به طوری که دستها پشت سر هم عمل کشش زیر آب را انجام می‌دهند. کشش، منتظر ورود دست دیگر به آب نمی‌شود و نتیجهٔ بهتری را در پیشروی حاصل می‌نماید. بهترین میزان ورود دست به آب موقعی است که دست زیر آب نیمی از کشش زیر آب را انجام داده‌است، زیرا در این حالت در هیچ لحظه دست توقف نداشته و حرکتی دائمی درحال کشش خواهد داشت. مناسبت ترین میزان زاویه آرنج در موقع کشش زیر آب بین ۹۰ تا ۱۰۰ درجه‌است. مربی باید کنترل نماید که شاگرد شکستگی دست در داخل آب را انجام دهد، بدین ترتیب که دست در آب وارد شده، تقریباً کشیده می‌شود.
کشش شروع شده و در همین حال خمیده می‌گردد (حداکثر ۱۰۰ درجه در خمیده ترین محل) و شروع به باز شدن نموده تا موقعی که دوباره تقریباٌ صاف گردیده و قصد خروج از آب را می‌نماید. باید دقت شود در موقع ورود دست در آب نباید جلوی صورت وارد آب شود، چون کشش کمتری در پیشروی آب دارد و همچنین در موقع ورود دست در آب آرنج و بازوی دست باید به گوشها نزدیک باشد. ابتدا شست وارد آب می‌شود، این عمل باعث می‌گردد که آرنج در بالا قرار گیرد. و این کار لازمهٔ کرال صحیح است. بالا آمدن آرنج ادامه می‌یابد تا موقعی که انگشتان دست نیز از آب خارج گردد. هنگام حرکت دست باید به آن توجه داشت این است که کف دست را هنگام خارج شدن از آب باید به خارج چرخانیده شود. این عمل باعث تسهیل در بالا نگاهداشتن آرنج می‌شود. در این جا نیز می‌توان در خشکی به تمرین حرکت دستها پرداخت و سپس در آب آن را کامل کرد . علت بالا نیامدن آرنجها در بیشتر شاگردان (به خصوص بزرگسالان) اینست که مفصل شانه آنها دارای انعطاف پذیری کافی نیست. بعضی دیگر از کارآموزان برای بالا آوردن و نگه داشتن آرنجها قسمتی از شانه را هم از آب خارج می‌سازند که روش درستی نیست. در این جا نیز می‌توان در خشکی به تمرین حرکت دستها پرداخت و سپس در آب آن را کامل کرد.
برای تمرین حرکت دست پیشنهاد می‌شود در حالی که کارآموز شناگر به روی سینه در سطح آب قرار گرفته، کمک کننده مچ پای او را با دو دست می‌گیرد. در این حالت کارآموز شناگر همزمان حرکت دست کرال را به طور متناوب انجام می‌دهد. کارآموز شناگر در تمام مدت تمرین با گرفتن نفس عمیق ودر حالی که صورت داخل آب است، این عمل را انجام می‌دهد . با تمرین مداوم حرکت و هماهنگی دو دست به صورت خودکار در می‌آید.
نفس گیری
یکی از قسمت‌های مهم شنای کرال سینه، هواگیری است و این مرحله همان تخلیهٔ هوای ذخیره شدهٔ شش‌ها در آب است. خالی کردن هوا در آب می‌تواند هم از طریق بینی و هم از راه دهان باشد. مهم نیست که کارآموز از کدام سمت یا جهت (راست یا چپ) نفس گیری کند، بلکه مهم این است که عمل هواگیری یک طرفه صورت گیرد عمل دم خیلی سریع انجام می‌شود و اگر عمل بازدم کمی طولانی تر باشد اشکالی نخواهد داشت.
سر به اندازه‌ای می‌چرخد تا دیگر آبی پیرامون دهان نباشد و شناگر از خلا طبیعی ایجاد شده توسط موج کمانی شکل سود جسته و پایینتر از سطح معمولی‌آب نفس‌گیری می‌کند.
تمریناتی که برای هواگیری در کرال سینه پیشنهاد می‌شود:
در مر احل اولین تمرین کافیست کارآموز شناگر در قسمت کم عمق استخر در حالی که از ناحیه کمر خم شده‌است، سر را داخل آب قرار داده و هوای داخل ریه‌ها را خالی کند. نکته مهم این تمرین در این ست که زمانی که می‌خواهد سر را برای گرفتن هوا از آب خارج کند باید این کار را توسط گردن انجام دهد و موقع هواگیری نصف صورت داخل آب ونصف دیگر در بیرون آب باشد سعی کنید شانه را بالا نیاورید و از آب خارج نسازید. این عمل در ابتدا مشکل است، ولی به مرور زمان به طور خودکار با موفقیت انجام می‌شود.
روش دیگر تمرین بدین شکل است که کارآموز شناگر در قسمت کم عمق استخر با دستهایش که به اندازهٔ عرض شانه باز است، لبهٔ استخر را می‌گیرد وبدن را در موقعیت شناور رو به کف استخر قرار می‌دهد . برای شناور شدن بهتر بدن، تخته شنا یا چوب پنبه‌ای را در میان دو ران قرارمی‌دهد و کاملاٌ شناور می‌شود. در این لحظه سر را به یک سمت می‌چرخاند و عمل دم را انجام می‌دهد این عمل خیلی سریع انجام می‌گیرد. شناگر در آخرین لحظهٔ تمام شدن هوای داخل ششهایش سر را از آب خارج می‌سازد (در حالی که هنوز در حال دمیدن هوا است) و یکباره هوا را می‌بلعد. این عمل را چندین بار تکرار کنید.
کلمه کرال از فعل انگلیسی Crawl مشتق شده که به معنی خزیدن است . زیرا انسان به وسیلهٔ این شنا در آب می‌خزد و پیش می‌رود.
تاریخچه
کسی به درستی نمی‌داند که اولین بار این شنا در کدام کشور معمول شده‌است ، ولی شواهد و قوانین نشان می‌دهد که به احتمال زیاد این شنا در مصر ابداع شده‌است. اما مسلم این است که در سال۱۷۰۰ در استرالیا این شنا به وسیلهٔ الک ویکمن معمول شد ، و سپس به آمریکا و اروپا راه یافت ، و بالاخره یکی از مهمترین بازی‌ها در مسابقه‌های المپیک را تشکیل داد ، و برای اولین بار یک آمریکایی به نام چارلز دانیلز به سال ۱۹۰۸ در رشتهٔ شنای بازیهای المپیک شرکت کرد و با شنای کرال مسافت ۱۰۰ متر را در ۶۰ ثانیه و سه پنجم طی کرد و برنده شد . شنای کرال امروزه بیش از هر شنای دیگر طرفدار دارد و بیشتر شناگرها با آن آشنایی دارند.
فنون و مهارت ها
وضعیت سر
چشمها یک متر یا دو متر جلوتر و به نقطه‌ای در کف استخر نگاه می‌کنند. خط برخورد آب با سر، نزدیک به خط رویش موی سر در بالای پیشانی است. سر تا حدی ثابت و در یک وضعیت مرکزی قرار می‌گیرد، به جز زمانی که برای نفس‌گیری می‌چرخد .
عملکرد پا
در شنای کرال سینه عمدتاً این عمل شلاقی و پی‌درپی پاهاست که منجر به تثبیت وضعیت خطی بدن شده و تعادل لازم را برای شنا فراهم می‌آورد. و شنای کرال را موزون می‌کند. در شنای کرال، حرکت پا بسیار حایز اهمیت است. مطلب مهم این که بر خلاف تصور ما حرکات شدید و کند پاها توام با سرو صدای زیاد که غالبا در مبتدیان دیده می‌شود کوچکترین ارزشی ندارد، بلکه حرکات کوتاه و سریع پاها لازمه این کار است. حرکات پاها از مفصل شروع می‌شود که ران را به لگن خاصره مربوط می‌سازد. زانو هم حرکت می‌کند، اما حرکت آن کمتر از مفصل قبلی است و فقط تا آن حد صورت می‌گیرد که پاهای شناگر از آب خارج شده و بلافاصله به آب ضربه بزند و روی این اصل زاویه بین ساقها هیچ وقت از ۳۰ درجه تجاوز نمی‌کند .
همچنین ساقها، رانها و پاها هرگز ار هم فاصله نمی‌گیرند، بلکه همیشه به هم مالیده می‌شوند هنگام زدن پاها باید توجه کنید که پاشنه پاها ازهم فاصله نگیرند، که معمولا کارآموز شناگر پاشنه پاها را از هم فاصله می‌دهد. زانوها نباید زیاد بشکند، این عمل باعث می‌شود که پیشرفت خوبی نداشته باشید انگشتان پاها باید کشیده شوند. یکی از مهمترین مواردی که باید در پای کرال سینه درنظر گرفت، این است که در موقع زدن پای کرال انگشتان پا نباید عمود بر کف استخر باشند و شکستگی نیز نباید بیش از حد شود.
مثلی است معروف که شنا را در آب یاد می‌گیرند، ولی به راستی برای صرفه جویی در وقت، می‌توان در خانه نیز مقدمات آن را فرا گرفت. روی این اصل توصیه می‌شود در خانه و یا کنار استخر، بی آنکه بدن خود را خیس کنید روی کاناپه و یا میز دراز بکشید و روی سینه قرار بگیرید و سر را بین بازوها گرفته و پاهایتان را قریب در خارج نگه دارید، بسیار سریع و همان طور که قبلاٌ گفته شد به حرکت پاها بپردازید. پس از چند جلسه تمرین، این بار کناره استخر را بگیرید و در آب بی آن که به حرکت بازوها فکر کنید سرتان را بین بازوها قرار داده و تقریباٌ سرتان را در آب فرو ببرید و حرکت پاها را تمرین کنید و بعدها به فکر پیشروی در آب باشید حتی می‌توانید حرکت پاها را با کمک دوستانتان تمرین کنید. باید توجه داشته باشید که در موقع تمرین پا سرتان نباید بالا باشد. چون این عمل باعث می‌شودکه پاها به پایین بروند.
آهنگ ضربه شلاقی پا
عمل پا در شنای کرال سینه به چندین آهنگ (ضرب) می‌تواند استفاده شود .
آهنگ شش ضربه‌ای
عمل پای استاندارد در شنای کرال سینه، آهنگ شش‌ضربه‌ای است. شناگران معمولاً‌این آهنگ را در شناهای سرعتی استفاده می‌کنند، زیرا به حفظ سرعت استارتهاو برگشتها و نیز حفظ سرعت نزدیک شدن به خط پایان کمک می‌کند.
تکنیک آهنگ شش ضربه‌ای بشرح زیر است :
عمل پا از ناحیه باسن شروع می‌شود.
عضلات پای شناگر در سرتاسر شنا شل و آزاد است و زانو نیز خیلی کم تا می‌شود.
آهنگ شش ضربه‌ای یک عمل پیوسته و مداوم است و پاشنه پا در کل شنا در زیرسطح آب و یا در سطح آب باقی می‌ماند.
برای اینکه حالت آزاد و شل مچ پا محفوظ بماند، حرکت تا شدن طبیعی پا (مچ به پایین) ضروری است.
آهنگ دو ضربه‌ای
شناگران اغلب این آهنگ را برای حفظ تعادل بدن درشناهای نیمه استقامتی و استقامتی استفاده می‌کنند.
تکنیک این آهنگ به قرار زیر است:
پاها به جز برای ضربات نیرومند به پایین موقعی که دست مخالف وارد آب می‌شود، در سطح آب حرکت می‌کنند.
هر ضربه پا به پایین برای تسهیل چرخش بدن تنظیم می‌شود.
آهنگ چهار ضربه‌ای متقاطع
تکنیک این آهنگ مشابه آهنگ شش ضربه‌ای است با این تفاوت که در این آهنگ، ضربه سوم پا همچنان که قوزکها (مچ پاها) از کنار یکدیگر می‌گذرند، همدیگر را قطع می‌کنند .
اشتباهات معمول در پای کرال سینه
زانو بیش از اندازه خم باشد و حرکت از ساق پا صورت گیرد .
درهنگام زدن پای کرال پاشنه‌ها را دور از یکدیگر نگه دارند
بالا نگاهداشتن سر و صورت از سطح آب
پنجه پا کشیده شود و مچ پا حرکتی انجام ندهد .
نزدیک بودن بیش از اندازه پاها به یکدیگر .
عملکرد دست
تعویض منظم حرکت دستها در شنای کرال سینه موجب پیشروی در آب می‌شود. هنگامی که یکدست حرکت کشش را در داخل آب انجام می‌دهد، در همان زمان دست دیگر درخارج از آب آماده ورود در آب می‌شود. تا یک دست، دست دیگر را لمس نکرد نباید، از آب خارج شود. چه در داخل و چه در خارج از آب همیشه آرنج بالاتر از مچ دست قرار دارد، ولی این تکنیک جای خودرا با روش کنونی که مکثی در کشش دست وجود ندارد، داد. به طوری که دستها پشت سر هم عمل کشش زیر آب را انجام می‌دهند. کشش، منتظر ورود دست دیگر به آب نمی‌شود و نتیجهٔ بهتری را در پیشروی حاصل می‌نماید. بهترین میزان ورود دست به آب موقعی است که دست زیر آب نیمی از کشش زیر آب را انجام داده‌است، زیرا در این حالت در هیچ لحظه دست توقف نداشته و حرکتی دائمی درحال کشش خواهد داشت. مناسبت ترین میزان زاویه آرنج در موقع کشش زیر آب بین ۹۰ تا ۱۰۰ درجه‌است. مربی باید کنترل نماید که شاگرد شکستگی دست در داخل آب را انجام دهد، بدین ترتیب که دست در آب وارد شده، تقریباً کشیده می‌شود.
کشش شروع شده و در همین حال خمیده می‌گردد (حداکثر ۱۰۰ درجه در خمیده ترین محل) و شروع به باز شدن نموده تا موقعی که دوباره تقریباٌ صاف گردیده و قصد خروج از آب را می‌نماید. باید دقت شود در موقع ورود دست در آب نباید جلوی صورت وارد آب شود، چون کشش کمتری در پیشروی آب دارد و همچنین در موقع ورود دست در آب آرنج و بازوی دست باید به گوشها نزدیک باشد. ابتدا شست وارد آب می‌شود، این عمل باعث می‌گردد که آرنج در بالا قرار گیرد. و این کار لازمهٔ کرال صحیح است. بالا آمدن آرنج ادامه می‌یابد تا موقعی که انگشتان دست نیز از آب خارج گردد. هنگام حرکت دست باید به آن توجه داشت این است که کف دست را هنگام خارج شدن از آب باید به خارج چرخانیده شود. این عمل باعث تسهیل در بالا نگاهداشتن آرنج می‌شود. در این جا نیز می‌توان در خشکی به تمرین حرکت دستها پرداخت و سپس در آب آن را کامل کرد . علت بالا نیامدن آرنجها در بیشتر شاگردان (به خصوص بزرگسالان) اینست که مفصل شانه آنها دارای انعطاف پذیری کافی نیست. بعضی دیگر از کارآموزان برای بالا آوردن و نگه داشتن آرنجها قسمتی از شانه را هم از آب خارج می‌سازند که روش درستی نیست. در این جا نیز می‌توان در خشکی به تمرین حرکت دستها پرداخت و سپس در آب آن را کامل کرد.
برای تمرین حرکت دست پیشنهاد می‌شود در حالی که کارآموز شناگر به روی سینه در سطح آب قرار گرفته، کمک کننده مچ پای او را با دو دست می‌گیرد. در این حالت کارآموز شناگر همزمان حرکت دست کرال را به طور متناوب انجام می‌دهد. کارآموز شناگر در تمام مدت تمرین با گرفتن نفس عمیق ودر حالی که صورت داخل آب است، این عمل را انجام می‌دهد . با تمرین مداوم حرکت و هماهنگی دو دست به صورت خودکار در می‌آید.
نفس گیری
یکی از قسمت‌های مهم شنای کرال سینه، هواگیری است و این مرحله همان تخلیهٔ هوای ذخیره شدهٔ شش‌ها در آب است. خالی کردن هوا در آب می‌تواند هم از طریق بینی و هم از راه دهان باشد. مهم نیست که کارآموز از کدام سمت یا جهت (راست یا چپ) نفس گیری کند، بلکه مهم این است که عمل هواگیری یک طرفه صورت گیرد عمل دم خیلی سریع انجام می‌شود و اگر عمل بازدم کمی طولانی تر باشد اشکالی نخواهد داشت.
سر به اندازه‌ای می‌چرخد تا دیگر آبی پیرامون دهان نباشد و شناگر از خلا طبیعی ایجاد شده توسط موج کمانی شکل سود جسته و پایینتر از سطح معمولی‌آب نفس‌گیری می‌کند.
تمریناتی که برای هواگیری در کرال سینه پیشنهاد می‌شود:
در مر احل اولین تمرین کافیست کارآموز شناگر در قسمت کم عمق استخر در حالی که از ناحیه کمر خم شده‌است، سر را داخل آب قرار داده و هوای داخل ریه‌ها را خالی کند. نکته مهم این تمرین در این ست که زمانی که می‌خواهد سر را برای گرفتن هوا از آب خارج کند باید این کار را توسط گردن انجام دهد و موقع هواگیری نصف صورت داخل آب ونصف دیگر در بیرون آب باشد سعی کنید شانه را بالا نیاورید و از آب خارج نسازید. این عمل در ابتدا مشکل است، ولی به مرور زمان به طور خودکار با موفقیت انجام می‌شود.
روش دیگر تمرین بدین شکل است که کارآموز شناگر در قسمت کم عمق استخر با دستهایش که به اندازهٔ عرض شانه باز است، لبهٔ استخر را می‌گیرد وبدن را در موقعیت شناور رو به کف استخر قرار می‌دهد . برای شناور شدن بهتر بدن، تخته شنا یا چوب پنبه‌ای را در میان دو ران قرارمی‌دهد و کاملاٌ شناور می‌شود. در این لحظه سر را به یک سمت می‌چرخاند و عمل دم را انجام می‌دهد این عمل خیلی سریع انجام می‌گیرد. شناگر در آخرین لحظهٔ تمام شدن هوای داخل ششهایش سر را از آب خارج می‌سازد (در حالی که هنوز در حال دمیدن هوا است) و یکباره هوا را می‌بلعد. این عمل را چندین بار تکرار کنید.
قوانین انواع شنا
شنای آزاد
منظور از شنای آزاد این است که در مسابقات این شنا، یک شناگر می‌تواند با هراستیلی که می‌خواهد شنا کند، مگر در مسابقات مختلط انفرادی یا مختلط تیمی که منظور از شنای آزاد، هر استیلی است به غیر از پشت، قورباغه یا پروانه.
کرال پشت
نوشتار اصلی: کرال پشت
به جز هنگام برگشت، شناگر باید همواره بر پشت قرار داشته باشد. وضعیت طبیعی پشت در شنای پشت می‌تواند شامل یک حرکت چرخشی بدن باشد بشرط اینکه این چرخش نسبت به سطح افقی، ۹۰ درجه یا بیشتر نشود.
در تمام طول مسابقه قسمتی از بدن شناگر باید سطح آب را بشکافد (یعنی باید قسمتی از بدنش بیرون از آب باشد و بردن تمام بدن به زیر آب مجاز نیست).
به استثنای زمان برگشت که شناگر مجاز است تمام بدنش را به زیر آب ببرد و پس ازاستارت و هر برگشت نیز می‌تواند این عمل را انجام دهد بشرط اینکه مسافتی را که در زیر آب طی می‌کند بیش از ۱۵ متر نباشد.
شنای قورباغه
نوشتار اصلی: شنای قورباغه
از آغاز نخستین دستی که پس از استارت و هر برگشت زده می‌شود، بدن شناگر باید بر روی سینه قرار گیرد و شانه‌های او با سطح طبیعی و معمولی آب در یک راستا باشند.
تمام حرکات بازوان باید همزمان و در یک صفحه افقی انجام شوند و حرکت متناوب(یک در میان) نداشته باشند
تمام حرکات پاها باید همزمان و در یک صفحه افقی انجام شوند و حرکت متناوب نداشته باشند.
در مرحله‌ای از حرکت پا که باعث پیشروی و جلو رفتن شناگر در آب می‌شود، پاها باید چرخش خارجی داشته باشد، پای قیچی، پای کرال و پای دلفین پایین رونده مجاز نیست.
در هنگام برگشتها و پایان مسابقه، لمس دیواره باید با هردو دست و بطور همزمان‌انجام شود، این تماس می‌تواند در سطح آب و یا در بالا و یا در زیر آب باشد. تا زمانی که دستها دیواره را لمس نکرده‌اند شانه‌ها باید در صفحه افقی باقی بمانند.
به هنگام هر دوره کامل یک دست و یک پای قورباغه، قسمتی از سر شناگر باید سطح آب را بشکافد (یعنی قسمتی از سر از آب خارج شود).
شنای پروانه
نوشتار اصلی: شنای پروانه
در تمام طول مسابقه (به جز در هنگام برگشت) بدن شناگر باید بر روی سینه قرار داشته باشد و از آغاز نخستین دستی که پس از استارت و برگشتها زده می‌شود شانه‌ها با سطح آب در یک راستا باشند.
هر دو دست را باید به‌طور همزمان و در بالای آب به طرف جلو برد و به طور همزمان نیز به‌طرف عقب آورد
تمام حرکات پا باید همزمان باشند. حرکات همزمان ساق و کف پا که در صفحه عمودی و به طرف پایین و بالا انجام شوند، مجاز است.
در هنگام برگشتها و پایان مسابقه، هر دو دست باید به‌طور همزمان دیواره را لمس کنند. این تماس هم می‌تواند در سطح آب باشد و هم در زیر یا بالای آب.
منظور از شنای آزاد این است که در مسابقات این شنا، یک شناگر می‌تواند با هراستیلی که می‌خواهد شنا کند، مگر در مسابقات مختلط انفرادی یا مختلط تیمی که منظور از شنای آزاد، هر استیلی است به غیر از پشت، قورباغه یا پروانه.
کرال پشت
نوشتار اصلی: کرال پشت
به جز هنگام برگشت، شناگر باید همواره بر پشت قرار داشته باشد. وضعیت طبیعی پشت در شنای پشت می‌تواند شامل یک حرکت چرخشی بدن باشد بشرط اینکه این چرخش نسبت به سطح افقی، ۹۰ درجه یا بیشتر نشود.
در تمام طول مسابقه قسمتی از بدن شناگر باید سطح آب را بشکافد (یعنی باید قسمتی از بدنش بیرون از آب باشد و بردن تمام بدن به زیر آب مجاز نیست).
به استثنای زمان برگشت که شناگر مجاز است تمام بدنش را به زیر آب ببرد و پس ازاستارت و هر برگشت نیز می‌تواند این عمل را انجام دهد بشرط اینکه مسافتی را که در زیر آب طی می‌کند بیش از ۱۵ متر نباشد.
شنای قورباغه
نوشتار اصلی: شنای قورباغه
از آغاز نخستین دستی که پس از استارت و هر برگشت زده می‌شود، بدن شناگر باید بر روی سینه قرار گیرد و شانه‌های او با سطح طبیعی و معمولی آب در یک راستا باشند.
تمام حرکات بازوان باید همزمان و در یک صفحه افقی انجام شوند و حرکت متناوب(یک در میان) نداشته باشند
تمام حرکات پاها باید همزمان و در یک صفحه افقی انجام شوند و حرکت متناوب نداشته باشند.
در مرحله‌ای از حرکت پا که باعث پیشروی و جلو رفتن شناگر در آب می‌شود، پاها باید چرخش خارجی داشته باشد، پای قیچی، پای کرال و پای دلفین پایین رونده مجاز نیست.
در هنگام برگشتها و پایان مسابقه، لمس دیواره باید با هردو دست و بطور همزمان‌انجام شود، این تماس می‌تواند در سطح آب و یا در بالا و یا در زیر آب باشد. تا زمانی که دستها دیواره را لمس نکرده‌اند شانه‌ها باید در صفحه افقی باقی بمانند.
به هنگام هر دوره کامل یک دست و یک پای قورباغه، قسمتی از سر شناگر باید سطح آب را بشکافد (یعنی قسمتی از سر از آب خارج شود).
شنای پروانه
نوشتار اصلی: شنای پروانه
در تمام طول مسابقه (به جز در هنگام برگشت) بدن شناگر باید بر روی سینه قرار داشته باشد و از آغاز نخستین دستی که پس از استارت و برگشتها زده می‌شود شانه‌ها با سطح آب در یک راستا باشند.
هر دو دست را باید به‌طور همزمان و در بالای آب به طرف جلو برد و به طور همزمان نیز به‌طرف عقب آورد
تمام حرکات پا باید همزمان باشند. حرکات همزمان ساق و کف پا که در صفحه عمودی و به طرف پایین و بالا انجام شوند، مجاز است.
در هنگام برگشتها و پایان مسابقه، هر دو دست باید به‌طور همزمان دیواره را لمس کنند. این تماس هم می‌تواند در سطح آب باشد و هم در زیر یا بالای آب.
مقامهای رسمی شنا
سرداور
سرداور بر تمام عوامل برگزار کننده نظارت و تسلط دارد. او می‌تواند گفته‌ها و نوشته‌های آنها را تایید کند و با در نظر گرفتن موارد ویژه و کلیه قوانین و مقررات، آنها را هدایت و راهنمایی کند.
در آغاز هر مسابقه، سرداور باید با زدن چند سوت کوتاه به شناگران اعلام کند که به‌جز لباس مخصوص شنا کلیه لباسهای خود را از تن خارج سازند.
پس از آن با زدن یک سوت ممتد و کشیده از شناگران دعوت می‌کند تا در پشت سکوی استارت خود قرار گیرند.
هنگامی که شناگران و کادر برگزار کننده برای آغاز مسابقه‌آماده شوند، سرداور باید با بالا بردن دست خود به‌صورت کشیده، به استارتر اشاره‌کند که شناگران تحت نظارت او هستند.
استارتر
استارتر باید کنترل کامل شناگران را از زمانی که سرداور این وظیفه را به او می‌سپارد، تا هنگام آغاز مسابقه به‌عهده بگیرد.
استارتر باید شناگری را که مرتکب یکی از خطاهای زیر شده به سرداور معرفی کند:
از استارت زدن خودداری کرده باشد.
از قوانین عمداً اطاعت نکرده باشد.
در هنگام استارت مرتکب خلاف دیگری شده باشد.
هماهنگ‌کننده
هماهنگ کننده باید پیش از آغاز مسابقات، شناگران را گرد هم جمع کند.
هماهنگ کننده باید هرگونه نقض قوانین ذکر شده (قوانین عمومی) در رابطه باتبلیغات و نیز غیبت یک شناگر در هنگام اعلام اسامی شناگران را به سرداور اطلاع دهد.
سرپرست داوران برگشت
اگر خطایی رخ دهد، سرپرست داوران برگشت باید گزارش آن را از داوران برگشت دریافت کند و بی‌درنگ به سرداور اطلاع دهد.
داوران برگشت
برای هر خط باید دو داور برگشت درنظر گرفت (در هر انتها یک داور).
داوران برگشت باید مراقب باشند که آیا شناگران قوانین برگشت را رعایت می‌کنند یا خیر
داوران استیل
داوران استیل باید در دو طرف استخر و به موازات خط طولی قرار گیرند.
داوران استیل باید مراقب رعایت قوانین مربوط به استیل شنا که برای آن مسابقه تعیین شده‌است، بوده و برای کمک به داوران برگشت، برگشتها را زیر نظر داشته باشند.
سرپرست وقت نگهداران
سرپرست وقت نگهداران موظف است تا برگه‌های ثبت زمان را از وقت نگهداران تحویل بگیرد و در صورت لزوم زمان سنجهای آنها را مورد بررسی قرار دهد.
وقت نگهداران
هر وقت نگهدار باید زمان سنج خود را با علامت استارت به‌کار اندازد و با پایان کارشناگر خط خود، آن را متوقف سازد.
سرپرست رده‌بندی
پس از پایان مسابقه، سرپرست رده‌بندی باید تمام برگه‌های امضاء شده داوران رده‌بندی را که شامل نتیجه و مقامهاست، مستقیما به سرداور تحویل دهد.
داوران رده‌بندی
داوران رده‌بندی باید در یک محل یا سکوی بلند که با خط پایان مسابقه در یک راستا باشد قرار گیرند، به شکلی که همواره تصویر روشنی از مسابقه و خط پایان داشته باشند.
میز منشی (نظارت)
منشی کل موظف است تا در هر مسابقه نتایج بدست آمده از کامپیوتر یا زمان‌سنجها را با مقامهایی که از سرداور دریافت کرده، مقایسه کند و پس از بازبینی، امضای سرداور را گواهی کند.
استارت ها
مسابقات شنای آزاد، قورباغه و پروانه باید با یک شیرجه (از بیرون آب) آغاز شوند.
استارت مسابقات شنای پشت و مختلط تیمی در داخل آب انجام می‌شود
سرداور بر تمام عوامل برگزار کننده نظارت و تسلط دارد. او می‌تواند گفته‌ها و نوشته‌های آنها را تایید کند و با در نظر گرفتن موارد ویژه و کلیه قوانین و مقررات، آنها را هدایت و راهنمایی کند.
در آغاز هر مسابقه، سرداور باید با زدن چند سوت کوتاه به شناگران اعلام کند که به‌جز لباس مخصوص شنا کلیه لباسهای خود را از تن خارج سازند.
پس از آن با زدن یک سوت ممتد و کشیده از شناگران دعوت می‌کند تا در پشت سکوی استارت خود قرار گیرند.
هنگامی که شناگران و کادر برگزار کننده برای آغاز مسابقه‌آماده شوند، سرداور باید با بالا بردن دست خود به‌صورت کشیده، به استارتر اشاره‌کند که شناگران تحت نظارت او هستند.
استارتر
استارتر باید کنترل کامل شناگران را از زمانی که سرداور این وظیفه را به او می‌سپارد، تا هنگام آغاز مسابقه به‌عهده بگیرد.
استارتر باید شناگری را که مرتکب یکی از خطاهای زیر شده به سرداور معرفی کند:
از استارت زدن خودداری کرده باشد.
از قوانین عمداً اطاعت نکرده باشد.
در هنگام استارت مرتکب خلاف دیگری شده باشد.
هماهنگ‌کننده
هماهنگ کننده باید پیش از آغاز مسابقات، شناگران را گرد هم جمع کند.
هماهنگ کننده باید هرگونه نقض قوانین ذکر شده (قوانین عمومی) در رابطه باتبلیغات و نیز غیبت یک شناگر در هنگام اعلام اسامی شناگران را به سرداور اطلاع دهد.
سرپرست داوران برگشت
اگر خطایی رخ دهد، سرپرست داوران برگشت باید گزارش آن را از داوران برگشت دریافت کند و بی‌درنگ به سرداور اطلاع دهد.
داوران برگشت
برای هر خط باید دو داور برگشت درنظر گرفت (در هر انتها یک داور).
داوران برگشت باید مراقب باشند که آیا شناگران قوانین برگشت را رعایت می‌کنند یا خیر
داوران استیل
داوران استیل باید در دو طرف استخر و به موازات خط طولی قرار گیرند.
داوران استیل باید مراقب رعایت قوانین مربوط به استیل شنا که برای آن مسابقه تعیین شده‌است، بوده و برای کمک به داوران برگشت، برگشتها را زیر نظر داشته باشند.
سرپرست وقت نگهداران
سرپرست وقت نگهداران موظف است تا برگه‌های ثبت زمان را از وقت نگهداران تحویل بگیرد و در صورت لزوم زمان سنجهای آنها را مورد بررسی قرار دهد.
وقت نگهداران
هر وقت نگهدار باید زمان سنج خود را با علامت استارت به‌کار اندازد و با پایان کارشناگر خط خود، آن را متوقف سازد.
سرپرست رده‌بندی
پس از پایان مسابقه، سرپرست رده‌بندی باید تمام برگه‌های امضاء شده داوران رده‌بندی را که شامل نتیجه و مقامهاست، مستقیما به سرداور تحویل دهد.
داوران رده‌بندی
داوران رده‌بندی باید در یک محل یا سکوی بلند که با خط پایان مسابقه در یک راستا باشد قرار گیرند، به شکلی که همواره تصویر روشنی از مسابقه و خط پایان داشته باشند.
میز منشی (نظارت)
منشی کل موظف است تا در هر مسابقه نتایج بدست آمده از کامپیوتر یا زمان‌سنجها را با مقامهایی که از سرداور دریافت کرده، مقایسه کند و پس از بازبینی، امضای سرداور را گواهی کند.
استارت ها
مسابقات شنای آزاد، قورباغه و پروانه باید با یک شیرجه (از بیرون آب) آغاز شوند.
استارت مسابقات شنای پشت و مختلط تیمی در داخل آب انجام می‌شود
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)